13 Μαΐου 2014

Ζητούνται παιδιά



Μου αρέσουν τα παιδιά, κάθε ηλικίας. Και σε ποιον δεν αρέσουν... Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων στις σημερινές Δυτικές κοινωνίες είναι γερασμένοι ενήλικες ή/και παραστρατημένοι έφηβοι.

Οι ενήλικες έχουν σταματήσει προ πολλού να ρωτάνε, να εξερευνούν, να πειραματίζονται… αν και πιστεύουν ότι τα κάνουν όλα αυτά. Ποτέ δεν παραδέχονται κάτι που δεν συμφέρει την κατακτημένη εικόνα τους.  Αν τους πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν στο νου, αμέσως θα το απορρίψουν ή θα σε κουτσομπολέψουν για να αισθάνονται ασφαλείς στον ξερολισμό τους. Διαφορετικά, θα το υιοθετήσουν, με μια ασυνείδητη τάση να ανήκουν πάλι.

Οι παραστρατημένοι έφηβοι είναι οι κάθε λογής διαμαρτυρόμενοι, επικριτές και αντιρρησίες, που το παράδειγμά τους, κάθε άλλο παρά προσφέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που κρίνουν. Τους βλέπεις παντού, να κάνουν διάφορα παράτολμες επιχειρήσεις, ακόμα και θαρραλέες πρωτοβουλίες, που κρύβουν προσωπικούς, ανέκφραστους σκοπούς.

Φοβισμένοι και οι δυο συντηρούν μια κοινωνία, έναν κόσμο που αλλάζει ελάχιστα, εξελίσσεται οπισθοδρομικά και αναπαράγεται ουσιαστικά ο ίδιος κάθε φορά, αθέατα. Μην με παρεξηγείτε… χρειάζεται θάρρος να συνεχίζεις να ζεις στην πλάνη, στις ψευδαισθήσεις και στην αλαζονεία της άγνοιας.

Τα παιδιά, κάθε ηλικίας είναι η μεγάλη παρεξηγημένη «ομάδα» που η κάθε «ώριμη» κοινωνία φοβάται και αγνοεί. Σίγουρα δεν αποτελούν οργανωμένη ομάδα, γι’ αυτό και η λέξη βρίσκεται σε εισαγωγικά. Παγιδευμένοι (οι ενήλικες και οι έφηβοι) από τις πεποιθήσεις τους, δεν αναγνωρίζουν τα παιδιά γύρω τους. Και δεν εννοώ φυσικά τους «μικρούς ανθρώπους» ανάμεσά μας.

Η παιδικότητα δεν είναι η αρχική ασυνείδητη μας ηλικία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αν και θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά από αυτήν, εν τούτοις αδυνατούμε, γιατί το παράδοξο είναι ότι μόνο ένα παιδί μπορεί να μάθει από ένα άλλο παιδί.

Το να γίνεις συνειδητά παιδί είναι πράξη θάρρους, κόντρα σε οτιδήποτε προσπαθεί να σε εμποδίσει. Μέχρι να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα να συμπεριλάβουμε τα παιδιά-ανθρώπους σε κάθε τομέα της σύγχρονης κοινωνίας μας – και εννοώ ΚΑΘΕ – δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στην ποιότητα της ζωής μας. Εδώ ανοίγει ένα τεράστιο θέμα που χρειάζεται να διερευνήσουμε σοβαρά… κάποια στιγμή, που θα αναγνωρίσουμε αυτήν την αναγκαιότητα: την μοναδική μας λύση και λύτρωση από την ανία, το γνώριμο, την επανάληψη, τη δυστυχία και όλα όσα μας δεσμεύουν.



Ποια είναι όμως αυτά τα παιδιά που δεν βλέπουμε;

- Δεν έχουν τίτλους και πτυχία σε αυτό που αγαπούν και παθιάζονται να κάνουν… υποτιμούνται γι’ αυτό.

- Κάνουν «χαζές», απλές ερωτήσεις, απρόβλεπτες… τα κοροϊδεύουν και τα αγνοούν, ονομάζοντάς τα «αμαθείς» ή «αδαείς», επειδή δεν συμμερίζονται τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης.

- Είναι δημιουργικοί, εφευρετικοί, αυθεντικοί και συνήθως έχουν «ανορθόδοξες» ιδέες και προτάσεις, που μοιάζουν ακατόρθωτες. Αλλά ΔΕΝ γίνονται ποτέ επιβλητικοί.

- Δεν έχουν τίποτα να χάσουν καθώς αναγνωρίζουν ότι «όλη η ζωή τους είναι μπροστά τους», ακόμα κι αν είναι 93 χρονών. Είναι αθεράπευτα οραματιστές.

- Μπορούν να επικεντρώνονται με απόλυτη αφοσίωση, αυτοπειθαρχία και είναι ευφυείς, εκεί που βλέπουν νόημα, σκοπό και άρα την πρόκληση να συμμετέχουν.

- Αναγνωρίζουν αμέσως τα άλλα παιδιά με μια φυσικότητα/διαισθητικότητα, που διαπερνά οποιαδήποτε ενήλικη παραπλάνηση και κρυμμένη συμπεριφορά.

- Έχουν το φλογερό πάθος των εφήβων και την κοινή λογική των ενηλίκων, χωρίς όμως να έχουν χάσει την αθωότητα και την αγνότητά τους.

- Έχουν την έμφυτη ικανότητα να «παίζουν τα παιχνίδια»: να γελάνε, να κλαίνε, καθώς επίσης και να βγαίνουν στιγμιαία από όλα, με την ίδια άνεση και φυσικότητα

- Έχουν μια εσωτερική αίσθηση γνώσης και σοφίας, που συνδυάζει τη μνήμη, τη λογική, τη φαντασία και τη μαγεία… όλα σε ένα.

- Βλέπουν πέρα από το φράγμα του γραμμικού χρόνου, διαπερνώντας την φαινομενικότητα της πραγματικότητας των πέντε αισθήσεων.

- Είναι πολεμιστές, χωρίς πανοπλίες, ξίφη και ασπίδες, αλλά με τη ζωή τους.

- Ρωτάνε τις «γιατί» ερωτήσεις τολμώντας να διαφέρουν και να στέκονται μόνοι και μετά βρίσκουν το πώς… πάντα μαζί.


Η «μεγάλοι άνθρωποι» γύρω τους, τους προσπερνούν ή προσπαθούν να τους «βοηθήσουν» να προσαρμοστούν γιατί αν τους αναγνώριζαν, πρώτον θα αναγκάζονταν να βρουν αυτό το παιδί «μέσα τους» αν υπάρχει ακόμα, και δεύτερον, η αναγνώριση αυτή θα άλλαζε τα πάντα στον γνώριμο κόσμο τους.

Σίγουρα τα παιδιά αυτά πονάνε, λυγίζουν και αισθάνονται συχνά μόνα… σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον γνώριμο πόνο, το γνώριμο πέσιμο, τη γνώριμη μοναξιά… που γι’ αυτά είναι υπαρξιακά και πολύ πέρα από κάθε ανθρώπινη επινόηση περιγραφής. Αλλά παρόλα αυτά, εξακολουθούν, με κάθε τίμημα, να είναι αυτό που είναι, γιατί απλά, συνειδητά, δεν επιλέγουν να είναι κάτι λιγότερο ή διαφορετικό.

Είμαστε μια κοινωνία, ένας κόσμος γερόντων, με αρτηριοσκληρωμένη σκέψη και έλλειψη αυθεντικότητας… στο σύνολό του, που δεν έχει ιδέα ποια ή τι είναι αυτά τα παιδιά. Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα τα βρεις στο προσκήνιο της επικαιρότητας, αν και κάποια το καταφέρνουν χωρίς να είναι αυτοσκοπός τους. Ακόμα (δυστυχώς), δεν έχουν συμπεριληφθεί και αναγνωριστεί σε κάθε τομέα της οργανωμένης, σύγχρονης κοινωνίας. Σίγουρα αυτό ξεπερνά κάθε υπόνοια της υπαρκτής φαντασίας μας…

Αλλά… για να τα’ αναγνωρίσεις, θα πρέπει να γίνεις ένα τέτοιο παιδί…!


(Να θυμάσαι… οι λέξεις δεν πονάνε, εκτός κι αν αγγίζουν μέσα σου βαθιές χορδές αλήθειας… και τότε, πρέπει να δράσεις.)


Χριστιάνα Σοφία



2 σχόλια:

  1. Να θυμάσαι το εξής: πάρε πίσω ξανά την παιδική σου ηλικία. Ολοι την νοσταλγούν αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για να την κερδίσει πάλι. Ολοι την νοσταλγούν! Οι άνθρωποι λένε συνεχώς ότι η παιδική ηλικία είναι παράδεισος , και οι ποιητές γράφουν συνέχεια ποιήματα για την ομορφιά τής παιδικής ηλικίας. Ποιός σε εμποδίζει; Κέρδισέ την και πάλι! Πάρε την ευκαιρία αυτή για να την ξανακερδίσεις.

    Τις ημέρες αυτές, γίνε σαν παιδί, ολικός. Αν μισείς, να μισείς. Αν αγαπάς, να αγαπάς. αν είσαι θυμωμένος, τότε ας είσαι θυμωμένος. Κι αν είσαι γιορταστικός, τότε ας είσαι γιορταστικός κι ας χορεύεις. Μην μεταφέρεις τίποτε από το παρελθόν. Μείνε πιστός στην τωρινή στιγμή, μην επιθυμείς το μέλλον. Τις ημέρες αυτές, βγες έξω από τον χρόνο! Γι΄αυτό ακριβώς λέω να μην είσαι σοβαρός: γιατί όσο πιο σοβαρός είσαι, τόσο πιο πολύ έχεις επίγνωση τού χρόνου. Το παιδί ζει μέσα στην αιωνιότητα. Δεν υπάρχει ο χρόνος για εκείνο. Δεν τον συνειδητοποιεί καν. Οι ημέρες αυτές θα αποτελέσουν πραγματικό διαλογισμό, αν βγεις έξω από τον χρόνο. Ζήσε την τωρινή στιγμή και μείνε της πιστός.

    Εχε διάθεση παιγνιδιού. Θα είναι δύσκολο, γιατί είσαι πολύ δομημένος. Εχεις γύρω σου μια θωράκιση και είναι πολύ δύσκολο να την ελαφρύνεις, να την χαλαρώσεις. Δεν μπορείς να χορέψεις, δεν μπορείς να τραγουδήσεις, δεν μπορείς να πηδάς, δεν μπορείς να φωνάζεις και να γελάς και να χαμογελάς. Ακόμη κι αν θέλεις να γελάσεις, θέλεις πρώτα να υπάρχει κάτι με το οποίο να γελάσεις. Δεν μπορείς να γελάσεις απλώς. Πρέπει να υπάρχει κάποια αιτία, μόνο τότε μπορείς να γελάσεις. Πρέπει να υπάρχει κάποια αιτία, μόνο τότε μπορείς να κλαις.

    Βάλε στην άκρη τις γνώσεις, βάλε στην άκρη τη σοβαρότητα. Να είσαι εντελώς σαν να παίζεις αυτές τις ημέρες. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Αν δεν κερδίσεις τίποτα, δεν θα χάσεις επίσης τίποτα. Τι μπορεί να χάσεις αν είσαι σαν να παίζεις; Σου λέω όμως: δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος κατόπιν».!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή ακριβώς είναι η συλλογική άποψη που επικρατεί και δεν συμμερίζομαι.
      Γράφεις: "Μην μεταφέρεις τίποτε από το παρελθόν." αλλά ξεκινάς γράφοντας "πάρε πίσω ξανά την παιδική σου ηλικία", αναφερόμενος στα παιδικά χρόνια της αφέλειας, τα χαραχτηριστικά και τις εικόνες της. Όλο το κείμενό σου είναι μια προτροπή "επιστροφής".
      Αλλοίμονο αν αυτό επιδιώκουμε! Άσε που ΑΥΤΟ ακριβώς κάνουν οι περισσότεροι αλλά δεν το ξέρουν: παραμένουν συναισθηματικά δέσμιοι των εγωιστικών παρορμήσεων της παιδικής τους ηλικίας...
      - κλαίνε όταν τους πάρουν το «παιχνίδι» τους,
      - χτυπιούνται όταν δεν καταφέρνουν ή παίρνουν αυτό που θέλουν/όταν δεν γίνεται το δικό τους,
      - τη μια υποστηρίζουν το ένα, την άλλη το άλλο, ανάλογα με το συμφέρον και τις πεποιθήσεις τους, αλλά δεν το βλέπουν κιόλας, δεν μπορούν να συνθέσουν πληροφορίες για να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα, ακριβώς γιατί βρίσκονται παγιδευμένοι σε αυτό που αντιλαμβάνονται ως «παρόν»,
      και πολλά άλλα που απαρτίζουν την παιδιάστικη συμπεριφορά που πολλοί δεν ξεπερνούν ποτέ.
      Αυτό στο οποίο αναφέρομαι στο άρθρο είναι τελείως διαφορετικό και για να γίνει κατανοητό χρειάζεται βιωματική ανάγνωση, όπως όλα τα κείμενά μου, όχι γραμμική νοητική... αυτή είναι εύκολη και βολική. (Είναι όμως – το κατανοώ – συνειδητή κατάκτηση, που δεν μαθαίνουμε! Χρειάζεται να τη διδαχθούμε.)
      Η παιδιάστικη συμπεριφορά, οποιασδήποτε βιολογικής ηλικίας είναι ασυνειδησία, έλλειψη αυτοπαρατήρησης και ανικανότητα σφαιρικής αυτό-αντίληψης… μερικά απαραίτητα «συστατικά» για να είναι κανείς συνειδητά παιδί, τον συμβολισμό για τον οποίο γράφω εδώ, που δεν σχετίζεται με ασυνείδητους συναισθηματισμούς, παρορμητικές φυγές από την πραγματικότητα ή νοσταλγία του οποιουδήποτε γραμμικού χρόνου.

      Διαγραφή