Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν κατανοώ τον πόνο, την ταλαιπωρία, την ψυχολογική δοκιμασία και όλα όσα συμπεριλαμβάνονται σε όλο το δράμα του καρκίνου… Κάθε άλλο! Η ανθρωπότητα μαστίζεται από πολλά δράματα και πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να μην τα συνειδητοποιώ όλα... μέχρι να επιστρέψω, στην αλήθεια του Εαυτού μου...
Ο πόνος του άλλου, που δεν μπορείς να πάρεις, είναι και δικός σου ταυτόχρονα. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να βοηθάς κάποιον να βγει από τον καρικινικό τρόπο σκέψης του... με τον κίνδυνο να παρασυρθείς κι εσύ, σε άγνωστες, επικίνδυνες περιοχές. Είναι μια πρόκληση θεραπείας!
Οι άνθρωποι που υποφέρουν, με οποιονδήποτε τρόπο χρειάζονται μόνο κατανόηση, ουσιαστική παρουσία και σίγουρα κάτι άλλο από αυτό που τους ταλαιπωρεί, όχι οίκτο.
Όμως, το χειρότερο που μπορείς να πάθεις είναι να μην έχεις ζήσει. Και ζούμε πραγματικά, μόνο ελεύθεροι από τις εξαρτήσεις του νου μας!
Δεν μπορείς να ζεις όταν φοβάσαι συνέχεια. Και οι περισσότερες συμβουλές για να «διώξεις το φόβο» δεν λειτουργούν… όσες τελετές ή/και τεχνικές κι αν εφευρεθούν.
Γιατί δεν τον κατανοείς. Γιατί τον έχεις ονομάσει εχθρό. Γιατί τον έχεις στήσει απέναντι. Γιατί τον έχεις διαμορφώσει σε τέρας…φοβάσαι να φοβάσαι.
Και έτσι, τα φανταστικά δημιουργήματά σου, καθοδηγούν τη ζωή σου.
Και για να προλάβω την αμέσως επόμενη, προβλέψιμη ερώτηση,
«Έχεις πάθει καρκίνο για να ξέρεις;»
Είπαμε… οι εμπειρίες δεν διδάσκουν… άλλωστε, γι’ αυτό υπάρχει ο καρκίνος και όλες οι ασθένειες, οι δυστυχίες, τα προβλήματα, που δημιουργούμε άθελά μας.
Όποιος έχει ζήσει την καθημερινότητά του, βιώνοντας καθημερινά τον ψυχο-νοητικό θάνατο, κάθε στιγμή, γνωρίζοντας (όχι σκεφτόμενος, γιατί αυτό δε λέει τίποτα) ότι μπορεί να είναι η τελευταία του στιγμή, θα καταλάβει όλα όσα θέλω να πω εδώ.
Όποιος προκαλεί συνέχεια τα δεδομένα του, όποιος τολμά να εισχωρεί στη φαντασία, τη μνήμη, το νόημα της ζωής του, θα μπορεί ζήσει με αξιοπρέπεια, όλα όσα ονομάζουμε "τρομακτικά", "άδικα", "δραματικά".
Είναι πολλά αυτά που χρειάζεται να αμφισβητήσεις, να επαναπροδιορίσεις, να αλλάξεις, να αποδεχτείς και να καταλάβεις. Οι άπειρες παρανοήσεις, τα κρυμμένα που παραμένουν θαμμένα, η ανεξέταστη ζωή, δημιουργούν αόρατα καρκινόματα που μάθαμε να μην εντοπίζουμε μέχρι να εμφανιστούν στο σώμα μας. Μετά τρέχουμε για θεραπείες ή παραιτούμαστε από την ήδη παρατημένη ζωή μας. Αλλά δυστυχώς... αν δεν απογοητευτούμε αρκετά, σπάνια κινητοποιούμαστε.
Τα θέματα αυτά δεν τελειώνουν, μόνο ανοίγονται... γιατί τα "τελειώνει" ο καθένας μας με τον Εαυτό του.
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου