Η δυσλεξία δεν αλλάζει

...Και δεν είναι κατάρα, περιορισμός ή αναπηρία!

Τα εμπόδια όμως ΠΑΝΤΑ ξεπερνιούνται από ανθρώπους πρόθυμους να μετακινηθούν.

Η “δυσλεξία” είναι ένας τελείως διαφορετικός τρόπος σκέψης (θα λέγαμε “άσπρο – μαύρο”) από τον συνηθισμένο/”φυσιολογικό”/ γνώριμο.
Ονομάζεται “δυσλεξία” γιατί εντοπίζονται μόνο τα “μαθησιακά” χαραχτηριστικά της, ενώ ο τρόπος σκέψης αυτός επηρεάζει και καθορίζει ολόκληρη τη ζωή ενός ατόμου.

Σήμερα διάβαζα - για άλλη μια φορά - με χιούμορ και με λύπη, τα "37 σημάδια της δυσλεξίας" και μετά σου λέει "δεν είναι ασθένεια, είναι χάρισμα" (!) Καλύτερα να ήταν ασθένεια, γιατί τότε θα είχαμε ίσως την ευκαιρία να τη θεραπεύσουμε. Με τόσους "ειδικούς" όμως, πώς να μη βλέπουμε τ' αρνητικά που ονομάσαμε, ψάχνοντας τρόπους και μεθόδους "αντιμετώπισής/θεραπείας/εξάλειψης της";

Και τι διδακτικός καθρέφτης ενός συλλογικού τρόπου σκέψης είναι αυτές οι "λίστες συμπτωμάτων"...Καθημερινά συναντώ ανθρώπους ("δυσλεκτικούς" και μη), με παρόμοιους αυτο-περιορισμούς:

"Γράψε γρήγορα 10 αρνητικά σου στοιχεία", λέω...
Πανεύκολο! Το κάνει άμεσα.

Όμως...
"Γράψε γρήγορα 10 θετικά σου στοιχεία", αμέσως μετά...
Εμμμμμ…! Και κολλάει...

Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που παγιδεύεται στη "θετική όψη της ζωής"...Όχι, δεν έχω την αντίθετη ωραιοποιημένη, φτιαχτή εικονική πραγματικότητα με ροζ συννεφάκια και άσπρα άλογα που πετάνε...

Ενδεικτικά όμως, στο συγκεκριμένο θέμα της δυσλεξίας, έχει γίνει πλέον τόσο εύκολο να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους σύμφωνα με τους δικούς μας σκοπούς, τη δική μας οπτική, τη δική μας θεώρηση του τι είναι φυσιολογικό, αποδεκτό, πρέπον και αναμενόμενο. Κάπως έτσι δημιουργούμε ομάδες ανθρώπων, βάζοντάς τους σε πλαίσια, καταδικάζοντάς τους σε ένα στυγνό περιβάλλον ταμπελοποίησης, πανομοιότυπο με τον τρόπο που σκεφτόμαστε... θύματα οι ίδιοι, μιας κοινωνίας που αν και περιοριστική και άδικη, δεν θέλουμε να αλλάξει...

Η “δυσλεξία” δεν ξεπερνιέται, δεν θεραπεύεται, δεν φεύγει… και δεν θα έπρεπε!

Η πρόκληση θα ήταν να αναγνωρίζαμε αυτόν τον τρόπο σκέψης ως αναγκαίο, συνθετικό και απελευθερωτικό, βγαίνοντας από τις μέχρι τώρα απόψεις μας… Προσκολλημένοι στην ταμπέλα, τον ορισμό και τις θεωρίες που κυκλοφορούν ως γνώση, αδυνατούμε οι περισσότεροι να αναγνωρίσουμε ή να καλλιεργήσουμε αυτά τα ίδια χαραχτηριστικά μέσα μας, αναγκαία για έναν ολιστικό, απελευθερωτικό και δημιουργικό τρόπο σκέψης και αρμονικής συνύπαρξης στη ζωή.

Αν δεν ξέρουμε το άτομο, δεν θα γίνει άνθρωπος, δεν θα γίνει συνάνθρωπος. Αυτή είναι η πρόκληση της αλλαγής στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Αλλά απαιτεί μια τελείως αντίστροφη πορεία σκέψης και δράσης.

Η "δυσλεξία" δεν περιγράφεται με έναν σαφή, ολοκληρωτικό ορισμό, γιατί αυτός δεν μπορεί να υπάρξει. Όσο κι αν ψάξετε, παντού θα δείτε φανερά την αμφιβολία, το ασαφές και την ανάγκη για επιπλέον έρευνα. Δυσλεκτικοί όμως υπάρχουν (αν και κάποτε θα αλλάξει η ταμπέλα αυτή) και είναι ο καθένας τους διαφορετικός. Δεν υπάρχουν μέθοδοι και θεωρίες που ανταποκρίνονται σε όλους. Τίποτα δεν δουλεύει μέσα από την άγνοια του τι είναι πραγματικά η δυσλεξία και χωρίς να εστιαζόμαστε στα ιδιαίτερα, θετικά χαραχτηριστικά/δυνατότητας/ ιδιότητες του κάθε ατόμου. Μια "δουλειά" δύσκολη, που ξεκινά και καταλήγει ΠΑΝΤΑ στην αυτο-εκτίμηση, αυτο-γνωριμία, αυτο-αμφισβήτηση...

Η δυσλεξία δεν αλλάζει. Κατανοείται.
Όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται.
Οι θετικές, μοναδικές ιδιότητες καλλιεργούνται.

Το πρόβλημα δεν είναι η δυσλεξία αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε για αυτήν...

Μη βλέπετε την κορυφή του παγόβουνου χάνοντας την ουσία... μέσα σας!
Γιατί, το πώς βλέπετε τους άλλους, εξαρτάται από αυτό!

Αν θέλετε πραγματικά να κατανοήσετε τη δυσλεξία, τα παιδιά σας, τους μαθητές σας, τους συντρόφους ή τον εαυτό σας, θα πρέπει να κοιτάξετε μέσα σας, με διαφορετικό τρόπο!



Χριστιάνα Σοφία