Η παρεξηγημένη φαντασία

Είναι έννοιες που δεν αμφισβητούμε, που δεν αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια για να  επανεξετάσουμε…

Έχει ειπωθεί ότι, «οτιδήποτε μπορεί ο νους να φανταστεί και να πιστέψει, μπορεί και να το υλοποιήσει». Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει, κάθε στιγμή της ζωής μας.

Τι είναι η φαντασία; Είναι οι εικόνες και τα σενάρια, ενισχυμένα με ανάλογα συναισθήματα, που τελικά γίνονται οι πραγματικότητες της ζωής μας. Έχεις ήδη σκεφτεί/φανταστεί πώς θα είναι η επόμενη μέρα σου, ανεξάρτητα από αυτό που  αντιλαμβάνεσαι τελικά ότι συμβαίνει. Ο γραμμικός νους πάντα αντιλαμβάνεται εκ των υστέρων. Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι, ανεξάρτητα από αυτό που λες ότι θέλεις, που σχεδιάζεις, οργανώνεις και περιμένεις να συμβεί, αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ό,τι έχεις φανταστεί. Η φαντασία λειτουργεί σε ένα βαθύτερο επίπεδο του νου, που ο επιφανειακός σκεπτόμενος νους σου δεν αντιλαμβάνεται, εκτός αν έχεις μάθει να είσαι ενεργός παρατηρητής - εξ ίσου εστιασμένος εντός, όσο εκτός.

Μέσα στο νου μας υπάρχουν επίπεδα και επίπεδα πραγματικότητας. Σκέψεις, πεποιθήσεις, ανάγκες, φοβίες, θεωρήσεις που δημιουργούν σενάρια διαλόγων, υποθετικές πραγματικότητες, αναμενόμενες εξελίξεις κλπ. Όλ’ αυτά δημιουργούν – συνήθως εν αγνοία μας – εικόνες, οι οποίες εμπλουτίζονται με τα ανάλογα συναισθήματα, τα οποία ενδυναμώνουν περισσότερο της εικόνες αυτές. Η συνταγή της πραγματικότητας που υλοποιείται. 

Αυτή η διαδικασία διαδραματίζεται συνέχεια στο νου μας, στο πίσω μέρος της επιφάνειας του νου μας, θα λέγαμε, καθώς εμείς παραμένουμε εστιασμένοι και αφοσιωμένοι στην επιφάνεια της σκέψης. Κάπως έτσι (εν συντομία) δημιουργούμε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως «οτιδήποτε άλλο από αυτό που ζήτησα». Πράγμα που φυσικά, δεν είναι εφικτό.

Αυτή η «φαντασία» είναι ουσιαστικά «μνήμη», καθώς αντλούμε (πάντα εν αγνοία μας) από τη σφαίρα του γνώριμου, του οικείου, για να αναπαράγουμε ό,τι μπορούμε να αντιληφθούμε αλλά και να θεωρήσουμε ως «εφικτό» στη ζωή μας. Έτσι κάνουμε κύκλους, ζούμε παρόμοιες καταστάσεις, παραμένουμε παγιδευμένοι σε κύκλους έλλειψης, αρνητισμού και περιορισμού, μέσα από τις πεποιθήσεις και τη θεώρησή μας της πραγματικότητας.

Έχουμε ανάγκη αυτόν τον «έλεγχο», για αυτό παραμένουμε παγιδευμένοι σε περιοριστική φαντασία, ενόσω λειτουργούμε ανάποδα. Το ανάποδο είναι: πρώτα θέλουμε να γνωρίζουμε το «πώς» και έπειτα το «τι». Αν προσέξετε τα μικρά παιδιά, θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ.

Ένα μικρό παιδί, μπορεί να φανταστεί οτιδήποτε, χωρίς να ασχολείται με το πώς θα το πετύχει, χωρίς να γνωρίζει τα στάδια που χρειάζονται για να υλοποιηθεί. Συνήθως εμείς, ως ενήλικες, επεμβαίνουμε για να «επιβεβαιώσουμε» το παιδί ότι «αυτό δεν είναι εφικτό». Και έτσι μαθαίνει και αυτό, με τη σειρά του, να βασίζεται στη γραμμική λογική του, στο «εφικτό» (ήδη υπαρκτό), στο «φυσιολογικό» και στο γνώριμο.

Ευτυχώς, υπάρχουν πολλά παραδείγματα «ατίθασων» παιδιών που τόλμησα να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη, να λειτουργήσουν «ανάποδα» και έτσι να χαρίσουν σε όλους εμάς εμπνευσμένες δημιουργίες, εφευρέσεις, ιδέες.

Η δημιουργική φαντασία αντλεί από μια άλλη σφαίρα του συνολικού νου, που δεν περιορίζεται και δεν παραμένει στα επίπεδα του γνώριμου και του ήδη υπαρκτού. Για να εισχωρήσω λίγο στη σφαίρα του «μεταφυσικού», ΚΑΙ αυτό – οτιδήποτε μπορεί η φαντασία να «πιάσει» - βρίσκεται στο ήδη υπαρκτό, σε αυτό που έχει ήδη δημιουργηθεί, που περιμένει απλά να υλοποιηθεί. Η σύλληψη γίνεται από το μέλλον (σύμφωνα πάντα με τον γραμμικό χρόνο) και αποθηκεύεται στη "μνήμη", ώστε να αρχίσει να πραγματοποιείται στο υλικό πεδίο. Από τη σύλληψη μέχρι την τελική υλοποίηση, περνάνε πολλά στάδια, εξ ίσου άγνωστα και μη συνειδητοποιημένα, οπότε και δεν ξεκινάμε ξαν ή χανόμαστε στην πορεία. Δύσκολο να το φανταστείτε; Είναι γιατί έχετε περιορίσει τον εαυτό σας σε αυτό που οι αισθήσεις και ο επιφανειακός νου σας επιβάλλουν ότι είναι πραγματικό.

Προτού συνεχίσω, θα ήθελα να προτείνω μια ερώτηση, την οποία καλό θα ήταν να κάνετε στον εαυτό σας:

Αν εσείς οι ίδιοι δεν έχετε φανταστεί κάτι διαφορετικό από αυτό που ζείτε αυτή τη στιγμή στη ζωή σας, ποιος να το κάνει για σας και να σας το σερβίρει έτοιμο στο πιάτο για να το «απολαύσετε»; Μα μετά δεν θα λέτε ότι «φτιάξανε ένα κόσμο χωρίς εμένα για μένα»; Και έτσι δεν συνεχίζετε να κατηγορείτε «τους άλλους» για τα «δικά τους» δημιουργήματα;

Όσοι απαντάτε, «ναι, έχω φανταστεί» με απόλυτη ειλικρίνεια (και ξέρω ότι αυτή είναι μια μειονότητα, πολύ μικρή), τότε υπάρχει η επόμενη ερώτηση:

Πόσο εμπιστεύεστε αυτό που έχετε φανταστεί ώστε να συνεχίζετε να εστιάζεστε σε αυτό, να το υπηρετείτε στην καθημερινότητά σας ανεξάρτητα από τα φαινόμενα, τα στάδια που χρειάζονται για να υλοποιηθεί και την κριτική του νου σας για την ικανότητά σας να είστε δημιουργοί; Ναι, ξέρω, εδώ χωράνε πολλές συζητήσεις, πολλές αντιφατικές σκέψεις, ανοίγονται πολλά άλλα θέματα.

Αλλά, δεν έχουμε χρόνο…

Μας περιμένει ένα άλλο άρθρο να διαβάσουμε, μηνύματα ν' απαντήσουμε, δουλειές να κάνουμε, μας περιμένουν οι ετοιμασίες των γιορτών και ό,τι άλλο έχουμε φανταστεί ότι αποτελεί την πραγματικότητά μας, ως υπεύθυνοι ενήλικες. Αφήστε τη φαντασία στα μικρά παιδιά και στα ατίθασα πνεύματα που δεν περιορίζονται σε υπαρκτές πραγματικότητες και δεν επηρεάζονται από τα δήθεν... παραμύθια για τον Άγιο Βασίλη, την αγάπη που ψάχνετε ακόμα, τις συνήθειες που δεν τολμάτε να εγκαταλείψετε. Όσοι τολμάτε, είμαστε συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι αφύπνισης που υπηρετούμε μαζί, ο καθένας μέσα από τον Εαυτό του… και κάποτε συναντιόμαστε για να λειτουργήσουμε τελικά ως συν-δημιουργοί, σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη όπου είμαστε ταξιδιώτες και εξερευνητές.

Και το θέμα παραμένει ανοιχτό γιατί σίγουρα δεν το έχουμε καλύψει… κάθε άλλο, απλά το έχουμε ανοίξει… για τα "παιδιά" ανάμεσά μας... χωρίς ηλικία δέσμευσης και "λογική"...