Το δυσκολότερο είναι το απλό!

Η προσπάθεια από τη μια να κατακτήσουμε «ανώτερα επίπεδα» συνείδησης και από την άλλη να απαλλαγούμε από τα συμπτώματα που έχουν εμφανιστεί στη ζωή μας (ή στον κόσμο μας) και δεν τα θέλουμε, οδηγεί σε όλο και περισσότερα αδιέξοδα, διαχωρισμό και αυτό-αμφισβήτηση.

Γιατί αδυνατούμε ν' αντιληφθούμε το προφανές;

Γιατί αρνούμαστε πεισματικά ν’ ασχοληθούμε με αυτά που έχουμε μπροστά μας;

Γιατί είμαστε τόσο αφοσιωμένοι στο να εντοπίζουμε τα λάθη των άλλων, να παραμένουμε στην ηττοπάθεια, να δίνουμε απλόχερα συμβουλές που δεν έχουμε κατακτήσει οι ίδιοι;

Γιατί συνεχίζουμε να τρέχουμε, να κυνηγάμε απατηλά όνειρα βασισμένα σε κούφιες απολαύσεις και ψεύτικες ασφάλειες;


Γιατί ακόμα ενισχύουμε παλιές πρακτικές και πεποιθήσεις, ενώ βλέπουμε ότι δεν προσφέρουν τη λύτρωση και την ευτυχία που υπόσχονται;

Γιατί παραμένουμε εγκλωβισμένοι στο τρενάκι των συναισθημάτων, που άλλοτε μας ανεβάζει και άλλοτε μας κατεβάζει αλλά ο κύκλος είναι προδιαγεγραμμένος;

Γιατί ακόμα ενισχύουμε τη νοημοσύνη που όλο και πιο μακριά μας οδηγεί από την καρδιά μας και τους άλλους;

Πολλά τα γιατί…

Η διαφήμιση των σύγχρονων μεθόδων θεραπείας, λύτρωσης, αφύπνισης πληθαίνουν καθημερινά. Υπνώσεις, διαλογισμοί, κανάλια επικοινωνίας άλλων όντων, αγγέλων και εξωγήινων, σεμινάρια και βιβλία αφύπνισης, τρόποι αυτό-βοήθειας και αυτογνωσίας… Κι όμως, υπάρχουν πολύ περισσότεροι καταθλιπτικοί άνθρωποι σήμερα παρά ποτέ, ίδιος αριθμός ασθενειών με το παρελθόν αν όχι περισσότερες, πολύ περισσότερη άγνοια, παράνοια και αμφισβήτηση, παρόλη την πληροφόρηση. Τι χάνουμε; Τι δεν αντιλαμβανόμαστε;

Πολλές φορές, όπως έχω ξαναγράψει, το προφανές είναι το δυσκολότερο να δούμε. Έχοντας μάθει να ψάχνουμε μέσω του επιφανειακού νου (έξω και μακριά) και όχι μέσω της καρδιάς, χάνουμε τα αυτονόητα, σπαταλάμε πολύτιμη ενέργεια άσκοπα, παραμένουμε τυφλοί., όσο και αν υπερφορτώνουμε τη μνήμη μας.

Να είναι τόσο «απλά» τα πράγματα;

Όχι φυσικά! Δεν είναι καθόλου απλά. Γιατί το δυσκολότερο να επιτευχθεί, είναι το απλό! Και όχι, δεν είναι λογοπαίγνιο, αλλά η πικρή αλήθεια, εντελώς πρακτική και κατανοήσιμη. Προτάσεις που είτε παραμένουν λόγια είτε μπαίνουν σε εφαρμογή, έννοιες ξύλινες ή βιωματικές, εντελώς στη δική μας ελευθερία βούλησης διαχείρησης του νου μας...

Το εκπαιδευμένο εγώ βιάζεται να διαβάσει… και αυτό το έχω ξαναγράψει… και να προσπεράσει, έχοντας καταχωρήσει στη μνήμη, ό,τι δεν αντέχει να αισθανθεί βιωματικά… Και για αυτό, οι επαναλήψεις παραμένουν αναγκαίες...

Ας συνομιλήσει ο καθένας με τον Εαυτό του…

Πόσο εύκολο είναι να αποδεχόμαστε ότι οι άλλοι έχουν ο καθένας τη δική του πορεία που δεν μοιάζει με τη δική μας και τις δικές μας ιδέες για αυτόν;

Πόσο εύκολο είναι ν’ αγαπάμε χωρίς προσδοκίες, χωρίς κατηγοριοποιήσεις και ιεραρχίες αξίας;

Πόσο εύκολο είναι ν’ ακολουθούμε τις δικές μας συμβουλές που δίνουμε τόσο εύκολα σε άλλους;

Πόσο μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από θεωρίες και πεποιθήσεις που χτίζουν την απομάκρυνση μα και την άγνοιά μας;

Πόσο εύκολο είναι ν’ ακολουθούμε πιστά την καρδιά μας, χωρίς να επιτρέπουμε στο εγώ να μετράει κόστος και όφελος;

Πόσο αλήθεια εμπιστευόμαστε τη ζωή που αγωνιούμε να ελέγξουμε με την ελλειμματική ή αποσπασματική αντίληψή μας;

Πόσο αντιλαμβανόμαστε τη δική Μας αλήθεια, πέρα από επιστημονικές, φιλοσοφικές, εξειδικευμένες απόψεις άλλων για το τι εστί πραγματικό;

Πόσο ακόμα παγιδευμένοι είμαστε από το συναίσθημά μας και το παρελθόν, ώστε να παραμένουμε εύκολη λεία των φοβιών, των ενοχών και της συμμόρφωσης σε ό,τι δεν εξυπηρετεί την καρδιά μας;

Πόσο επιρρεπείς είμαστε στον πανικό που εύκολα προβάλλεται ή σε θεωρίες λύτρωσης που εύκολα, απλόχερα και «δωρεάν» προσφέρονται;

Πόσο αναγνωρίζουμε τις διαμάχες που συμβαίνουν συνεχώς μέσα μας, παρατηρώντας αντικειμενικά τον εαυτό μας, κάθε στιγμή;

Τι κάνουμε στην προσωπική ζωή μας και ποια άποψη έχουμε για αυτήν, όταν όλα τα φώτα σβήνουν και παραμένουμε με τον Εαυτό μας;

Πόσο πορευόμαστε ταπεινά και με αφοσίωση, την οδό που χαράζει το Πνεύμα μας, κόντρα στις επικρίσεις, τις προτιμήσεις και την άγνοια του εγώ μας;

Πόσο καταφέρνουμε να αντιληφθούμε τον συμβολισμό της κάθε στιγμής της ζωής μας, απαλλαγμένοι από σοφιστείες, πεποιθήσεις και θεωρίες που έχουμε υιοθετήσει από άλλους, μέσα στο χρόνο;

Πόση επαφή έχουμε με τη θηλυκή αρχή μέσα μας, τολμώντας να αποδομήσουμε το εκπαιδευμένο εγώ που μας παγιδεύει στον επιφανειακό δυαδισμό; Αλήθεια... πόσο κατανοούμε πρακτικά και βιωματικά, έννοιες όπως "αγάπη", "έρωτας", "αποδοχή", "πίστη", "ευθύνη", "δάσκαλος", "μαθητής" και πολλές άλλες κακοποιημένες έννοιες;

Είμαστε πραγματικά οι κυβερνήτες της δικής μας ζωής, του νου και των επιλογών μας, που υπερβαίνουν κάθε αποσπασματική, περιοριστική θέαση;


Συν-κοινωνούμε πραγματικά με τους γύρω μας ή παραμένουμε στην επι-κοινωνία που έχουμε μάθει να λειτουργούμε;

Οι ερωτήσεις είναι άπειρες, καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται μέσα μας και έξω από μας, ενόσω δεν απαντιόνται με πράξη και στάση ζωής.