Βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν απεγνωσμένα για γνώση, απαντήσεις, λύσεις. Βλέπω τους περισσότερους, ανεξάρτητα από αυτό που λένε ή θέλουν να πιστεύουν, να περιμένουν «τα πράγματα να αλλάξουν», να υποθέτουν ότι αυτή η αλλαγή αφορά κόπο, μόχθο, πολύ χρόνο και να την τοποθετούν σε κάποιο αόριστο μέλλον, ενώ η ζωή τους συνεχίζει μηχανικά. Βλέπω πάρα πολλούς, ίσως αυτοί είναι οι περισσότεροι, να προσπαθούν να αγκιστρωθούν από όλα όσα φαίνεται να γκρεμίζονται γύρω τους και να καταρρέουν. Είναι και εκείνοι (και αυτοί αρκετοί) που θέλουν οι άλλοι ν’ αλλάξουν, η κοινωνία να αλλάξει, η αλλαγή να έρθει διαπλανητικά ή εξ’ ουρανών. Για να μην αφαιρέσω κανέναν από τη λίστα, είναι και όσοι θέλουν να βλέπουν ροζ συννεφάκια, να βλέπουν παντού αγάπη και φως, να προσπαθούν να μετατρέψουν τις σκέψεις τους όλες σε θετικές… κάτι που δεν θα σχολιάσω… ξανά.
Ελάχιστοι είναι αυτοί που κάνουν πραγματικά τη διαφορά, που λειτουργούν ήδη σε μια εφαρμοσμένη νέα πραγματικότητα, που έχουν αναλάβει την ευθύνη και εκφράζουν άφοβα τον Εαυτό τους, χωρίς να ενδιαφέρονται ποιοι ή πόσοι τους ακολουθούν. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που ξέρουν ότι πείθουν μόνο με τον παράδειγμά τους, που έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστά κομμάτια, τομείς και πλευρές του Εαυτού τους και ότι Αυτός εκφράζεται σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους.
Με απασχολεί η ζωή και με απασχολεί τώρα!
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσω να υπάρχω, τουλάχιστον στη διαδικτυακή πραγματικότητα, ίσως για λίγο ακόμα… Ζω σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει ως «επάγγελμα» αυτό που κάνω και έχω αποφασίσει ότι δεν θα ξαναδουλέψω στη ζωή μου, αν και «δουλεύω» σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο/7 μέρες τη βδομάδα. Ζω σε έναν κόσμο που έχει διαχωρίσει τα υλικά και τα ορατά από τα πνευματικά και τα αόρατα. Ζω σε έναν κόσμο όπου όλα φαίνονται εύκολα και δεδομένα… απλά γιατί δεν παρακολουθείται η διαδικασία δημιουργίας από τον δημιουργώ μέχρι την υλοποίηση. Ζω σε έναν κόσμο που εκτιμά τα πρόσκαιρα και τα επιφανειακά αλλά αδυνατεί να δει την ουσία σε αυτό που του προσφέρεται και ευχαρίστως δέχεται… δωρεάν αν μπορεί.
Ζω σε έναν κόσμο που φοβάται να φανταστεί κάτι διαφορετικό από αυτό που η μνήμη του τού λέει ότι είναι εφικτό. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να ονειρεύονται (πέρα από ελάχιστους) και να τολμούν να ζουν ειλικρινά πέρα από ρόλους, φορώντας μάσκες και εκτελώντας όλα όσα η ανασφάλειά τους υπαγορεύει. Ζω σε έναν κόσμο που αδυνατεί να αντιληφθεί τι δημιουργεί κάθε στιγμή με την συμμετοχή ή την απάθειά του, και πόσο το παρελθόν ακόμα κυβερνά τη ζωή του.
Κι όμως, έχω κι άλλα να δώσω… πολλά να πω. Αλλά πώς; Πότε; Πού και γιατί;
Γι’ αυτό, έχω αποφασίσει ότι θα τα πω έξω από τα δόντια, όσο χρόνο ακόμα έχω, ξέροντας ότι οι μέρες, βδομάδες ίσως, είναι μετρημένες. Κι όταν έρθει η ώρα, θα κλείσω την πόρτα και θα προχωρήσω, εκεί όπου βρίσκεται το επόμενο μου βήμα, χωρίς να κοιτάξω πίσω μου... όπως κάνω πάντα, σε κάθε ταξίδι που έχω διανύσει σε αυτή τη ζωή. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα συνεχίσω να υπηρετώ αυτόν τον κόσμο που ξεπληρώνει με ένα «ευχαριστώ», ενώ την ίδια ώρα, ο ίδιος θέλει να πληρώνεται για αυτό που προσφέρει. Όχι, δεν είναι παράπονο, ούτε πίκρα, αλλά μόνο μια διαπίστωση. Άλλωστε, δεν αναφέρομαι μόνο σε μένα, αλλά και στις μάνες, τις γιαγιάδες, τους bloggers που αξίζει ο λόγος τους, σε όλους όσους αναγκάζονται να «κάνουν κάτι άλλο για να πληρώνονται» ενώ αυτό που ΕΙΝΑΙ και έχουν να προσφέρουν με πάθος και πίστη, να θεωρείται δεδομένο ή να μην εκτιμάται επί ίσοις όροις.
Έτσι, ξέρω ότι ο Εαυτός μου, θα με τοποθετήσει σε μια άλλη, εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, όπου αυτό που έχω να προσφέρω, θα έχει νόημα, θα «πιάνει τόπο», θα εκτιμάται και… το κυριότερο, θα αναπτύσσεται, θα πηγαίνει παρακάτω, θα διευρυνθεί.
Γιατί, μη λανθάνεστε, την πραγματικότητα δεν τη δημιουργούμε μόνοι μας. Χρειάζονται οι συν-δημιουργοί ώστε ν’ αλλάξει, να δημιουργηθεί το καινούργιο. Οι μαθητές μου το ξέρουν καλά αυτό και γνωρίζουν τι εννοώ. Επιλεκτικά και βάσει σκοπού, η δική μου η ζωή ήταν και είναι: ζω – ερευνώ – μαθαίνω – μοιράζομαι /προσφέρω. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο, ούτε μπορώ να είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είμαι. Ο λόγος που το κάνω είναι ώστε και οι άλλοι, όσοι το επιλέγουν, να μάθουν να ζουν, να ερευνούν, να μαθαίνουν και να μπορούν να προσφέρουν αυτό που ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ πραγματικά.
Δεν μοιάζει το blog αυτό με οποιοδήποτε άλλο, το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν γίνεται κατανοητό γιατί ΑΚΡΙΒΩΣ δεν μοιάζει. Τα άρθρα μου ποτέ δεν ξεκινάνε εκεί που ξεκινάνε τα γράμματα, ούτε τελειώνουν ποτέ εκεί που ανεβαίνει η ανάρτηση. Όσοι λειτουργείτε με αυτόν τον τρόπο σκέψης (του δεξιού ημισφαιρίου) θα ξέρετε ότι μέσα μου υπάρχουν χιλιάδες άλλες έννοιες, εικόνες, θεάσεις, που δεν γίνεται να συμπεριληφθούν σε ένα μόνο άρθρο. Το πού θα οδηγήσει το καθένα, προς τα πού θα πάει, τι άλλο θ’ αποκαλύψει, τι επιπλέον έχει να προσφέρει, εξαρτάται από τους αναγνώστες του, που ως επί τω πλείστον, παραμένουν βουβοί θεατές. Το διαπιστώνω παντού και όχι μόνο στο blog. Είμαι από αυτούς που δεν κρύβονται και δεν παίζουν τους "δακάλους" που είναι απλησίαστοι και αμέτοχοι σε "συζητήσεις θνητών".
Εδώ όμως αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της επικοινωνίας που ακόμα δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε δημιουργικά και παραμένουμε οι περισσότεροι σε απλή διαφωνία ή συμφωνία, αλλά χωρίς να εκφράζουμε τον Εαυτό μας, χωρίς να ζητάμε το παρακάτω, χωρίς να θέτουμε ερωτήματα και χωρίς να είμαστε πρόθυμοι να μετακινηθούμε, να αλλάξουμε άποψη ή να αμφισβητήσουμε τα δεδομένα και τη θεώρησή μας.
Για να κάνω τα πράγματα ευκολότερα, δημιούργησα τον Κύκλο Σύνθεσης Εαυτού, ανοιχτό μόνο στα μέλη του, όπου θα μπορούσε να εξελιχθεί με την ενεργή συμμετοχή (και μόνο) των μελών του. Και εδώ, οι περισσότεροι περιμένουν την έτοιμη γνώση, τις εξωτερικές απαντήσεις ή την επιβεβαίωση των απόψεών τους. Η ελευθερία της έκφρασης και της ύπαρξης, μάλλον δυσκόλεψε αντί να διευκολύνει τις γνώριμες πρακτικές που δεν έχουν καμία θέση εδώ. Το φόρουμ ήρθε πριν τον καιρό του…
Και η φαντασία, παραμένει στα αζήτητα…
Όμως, δεν ξέρω για σας, εγώ έχω μόνο το σήμερα, το αύριο δεν με ενδιαφέρει και πολύ ως έννοια. Είναι αόριστο και μακρινό. Ναι, αναθεωρώ τα πάντα… όχι αυτό που είμαι, αλλά το ρόλο που παίζω σε αυτήν την πραγματικότητα που αργοπεθαίνει και αρνούμαι να συμμετέχω αμαχητί. Δεν με φοβίζει κανένα γκρέμισμα, καμία μετακίνηση, τίποτα το άγνωστο ή το καινούργιο. Αυτό μου δίνει την άνεση (και το θράσος ίσως) να εκφράζομαι έξω από τα δόντια και να ζω στην κόψη του ξυραφιού, κάθε στιγμή.
Επειδή όμως αυτό που είμαι θέλει, όπως και στον καθένα σας, τα μέσα για να επιβιώσει αλλά και να επεκταθεί, στην φυσική κατάσταση, ρεαλιστικά αναγνωρίζω ότι αδυνατώ να στηρίζω το σύστημα που ξεχώρισε αλαζονικά την ύλη από την πνευματικότητα και επιβραβεύει μόνο ό,τι μπορεί να αγγίζει, να επιδεικνύει και να καταναλώνει. Αρνούμαι να υπηρετώ έναν κόσμο που θέλει να παίρνει ενώ δεν αναγνωρίζει ότι το δωρεάν δεν υπάρχει παρά μόνο σαν έννοια στο κεφάλι του.
Σίγουρα αυτό το άρθρο μου δεν θα αρέσει σε πολλούς, μα εγώ ποτέ δεν έγραφα για να αρέσω. Γράφω για να ξεβολεύω, με την πρόθεση να μετακινώ και την ευχή να παρακινώ τον καθένα (που είναι έτοιμος) να αναλαμβάνει την ευθύνη να γίνει ο Εαυτός του. Είναι αρκετά απλό: στον κόσμο που υπάρχουμε όλοι μας, κανένας τεχνικός υπολογιστών δεν δέχεται ένα απλό ευχαριστώ, κανένας πάροχος ρεύματος, γραμμής τηλεφώνου, ίντερνετ δεν δέχεται την εγκάρδια ευγνωμοσύνη μου, κανένας ιδιοκτήτης οικίας δεν δέχεται το δωρεάν μένειν, κανένα κατάστημα τροφίμων ή παιδικού ρουχισμού δεν δέχεται τις απλές φιλοφρονήσεις μου. Όλοι εμείς που δεχόμαστε να δίνουμε απλόχερα, συντηρούμε την αρρώστια του - οι μαμάδες, οι γιαγιάδες, οι σοβαροί bloggers, οι συγγραφείς, όλοι όσοι εκτιμούν αυτό που κάνουν και προσφέρουν μέσα από την καρδιά τους.
Ποια είναι η αρρώστια; Να ιδρύουμε "μη κερδοσκοπικές εταιρίες" κρύβοντας το ψέμα μας, να μην εκτιμάμε αυτό που έχουμε να προσφέρουμε αλλά να δουλεύουμε σε ό,τι απεχθανόμαστε, να έχουμε χωρίσει την εργασία από το πάθος και το παιχνίδι, να ζούμε τη ζωή μας σαν ζόμπι χτυπώντας κάρτα στην μηχανική καθημερινότητά μας, να ψάχνουμε πρόσκαιρες απολαύσεις, να κρίνουμε τους ανθρώπους από το παρουσιαστικό, την ηλικία, το επάγγελμα ή το κοινωνικό στάτους τους, να κοιτάμε τι μπορούμε να πάρουμε ή μαρτυρικά να δίνουμε άκριτα ψάχνοντας την αυτο-αποδοχή μας, να παραμένουμε σε όλα όσα γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι είναι αδικία, να κοιτάμε τον εαυτό μας χωρίς να μας ενδιαφέρει ο άλλος δίπλα μας που δεν γνωρίζουμε, να κλείνουμε τη φαντασία μας γερνώντας κάθε μέρα όλο και περισσότερο ψάχνοντας φάρμακα και επεμβάζεις για να επεκτείνουν την άχαρη ζωή μας, να συντηρούμε όλα όσα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν δουλεύουν πια, να πετάμε στην άκρη αυτούς που αξίζουν, να θεωρούμε δεδομένα όσα μπορούμε να αρπάξουμε, να σκοτώνουμε τα όνειρά μας, να μην καλλιεργούμε ούτε να εκδηλώνουμε τα ταλέντα μας... Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Εκπλήσσεται όποιος παρατηρεί!
Εγώ την έχω φανταστεί ήδη την άλλη πραγματικότητα. Έχω ήδη τις εικόνες ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, σε πολλούς τομείς. Εσείς τι κάνετε είναι το θέμα… Εγώ θα συνεχίσω ακόμα να γράφω, ίσως ακόμα πιο έντονα απ’ ότι στο παρελθόν, ακόμα πιο απρόβλεπτη από πριν, μιας που τα χρονικά περιθώρια στενεύουν κιόλας. Όσο είμαι ακόμα εδώ… θα δείξει πόσο θα διευρυνθεί αυτό, πού μπορεί να φτάσει και πόσα μπορούμε να κάνουμε ΜΑΖΙ.
Δεν έχω καμία αλαζονική πεποίθηση (την είχα μικρή) ότι μπορώ μόνη μου να αλλάξω τον κόσμο. Όμως μπορώ να επιλέξω σε τι κόσμο θέλω να ζω, τι θέλω να στηρίζω, τι θα συνεχίσω να υπηρετώ. Το ίδιο και εσείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου