Ισοπέδωση

Πολλοί με κατηγορούν ότι ισοπεδώνω τα πάντα. Έχω καταλήξει να το θεωρώ προτέρημα…

Ισοπεδώνω ψεύτικα δεδομένα που ποζάρουν ως αληθινά. Εγώ, για τον εαυτό μου. Είναι σα να λέμε «ελευθερώνω το νου μου για να μπορεί να σκέφτεται». Είναι σα να λέμε, «σιωπά ο νους» και όλα τα άλλα που πολλοί λένε αλλά δεν καταλαβαίνουν.

Απο-σχολειοποίηση – Απο-προγραμματισμός

Όταν γράφω για «απο-σχολειοποίηση», εννοώ και τη δική μας: τον απο-προγραμματισμό του εαυτού μας. Είναι δευτερεύουσας σημασίας αν θα αποφασίσουμε να βγάλουμε τα παιδιά μας από το σχολείο, είναι όμως πρωτεύουσας σημασίας τι τελικά θα δώσουμε στα παιδιά μας, ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο κι αν προσφέρουμε σε αυτά.

Τι σημαίνει «απο-σχολειοποίηση» με αυτήν την έννοια λοιπόν; Σημαίνει ουσιαστικά, με απλά λόγια, από-προγραμματισμός του υφιστάμενου τρόπου σκέψης μας, τον οποίο θεωρούμε φυσιολογικό.

Επιτέλους! Για τη δυσλεξία ουσιαστικά!

Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το θέμα της δυσλεξίας, δεν έχω βρει κάτι που να μιλάει ουσιαστικά, απλά, κατανοητά, για τη δυσλεξία.

Δεν στέκομαι στο ποιος το λέει, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Στέκομαι στο τι λέγεται αλλά κυρίως στον τρόπο που λέγεται.

Όσοι ενδιαφέρεστε για το θέμα – εύχομαι ειδικά οι γονείς και οι δάσκαλοι – παρακολουθήστε ολόκληρη τη διάλεξη και θα διαπιστώσετε μόνοι σας πόσοι μύθοι καταρρίπτονται, πόσο διαστρεβλωμένες είναι οι συνηθισμένες πληροφορίες και πόσα δεν ξέρατε.

Τι δίνεις, τι παίρνεις;

Αν δεν δώσεις δεν παίρνεις. Αν δεν προσφέρεις πρώτα, δεν λαμβάνεις.

Είναι Νόμος. Όχι των ανθρώπων φυσικά, όχι του τρόπου σκέψης που μάθαμε να ακολουθούμε και να υπηρετούμε.

Πόσο πρέπει να δώσεις προτού τελικά πάρεις; Τι πρέπει να δώσεις για να λάβεις; Δεν είναι εγωιστικό να περιμένεις να λάβεις;

Πιθανόν, όσοι είναι οι άνθρωποι, τόσες είναι και οι παρανοήσεις σχετικά με μια ακόμα «αλήθεια» (πεποιθήσεις) που δεν τολμά ο φοβικός άνθρωπος να αμφισβητήσει.

Παραλογισμός

Χάνουμε τη μπάλα όταν δημιουργούμε ψεύτικα είδωλα. Και έχουμε δημιουργήσει πολλά! Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να σκεφτεί με την κοινή λογική του, να δει το προφανές, να έχει αυθεντική, δική του σκέψη.

Αυτά είναι τα δεσμά! Τίποτ’ άλλο!

Αφορά φυσικά κάθε θέμα που θα θελήσουμε να δούμε, κάθε πτυχή της ζωής μας, κάθε τι που μας απασχολεί ως «πρόβλημα». Αφορά τα πάντα γιατί αφορά τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Πώς να μείνει οτιδήποτε έξω από αυτό;

Πέρα από το χρόνο και το χώρο

Ζούσαν μαζί σε ένα όνειρο, πέρα για πέρα αληθινό…

Αυτός ήταν απερίγραπτα όμορφος και με παραμυθένια χάρη. Αυτή τον θαύμαζε και η ματιά της δεν τον άφηνε ποτέ, ακόμα κι αν δεν βρισκόταν δίπλα της.

Γύρω τους γινόταν πόλεμος, με πολλά περίεργα και πέρα από τη λογική, παράλληλα συμβάντα. Τα διαπερνούσαν όλα, με τη μοναδική, αθέατη για τους άλλους, αρμονική, συνύπαρξή τους.

Η Γυναίκα Πολεμίστρια

Είναι δύσκολο να κάνεις αυτό που δεν φαίνεται. Αλλά αυτός είναι ο πραγματικός ρόλος της Γυναίκας Πολεμίστριας.

Η σημερινή γυναίκα θέλει να φαίνεται και να εκφράζεται όπως τον άνδρα. Ο σημερινός άνδρας έμαθε να αμείβει αυτά που φαίνονται, να κυνηγά τα πρόσκαιρα και να ξεχνά.

Η Γυναίκα πολεμίστρια υφαίνει γερά θεμέλια, αόρατα στο γυμνό μάτι, χαμένα στο χρόνο που παραμένει γραμμικός, αποσπασματικός.

Συνειδητοποίησέ το βαθιά μέσα σου....

Ευτυχισμένοι Άνθρωποι

Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να πιστέψει κανείς ή το γιατί δεν μπορεί να πιστέψει έναν άνθρωπο που είναι πραγματικά ευτυχισμένος, σε αρμονία με τη ζωή, με τον εαυτό του, ό,τι κι αν του συμβαίνει.

Βλέπουν το όλο σκηνικό ως εξωπραγματικό. Ακόμα και άνθρωποι που υποτίθεται ότι «ψάχνουν τα πνευματικά», που ακολουθούν υποτίθεται έναν «διαφορετικό δρόμο». Δεν πιστεύουν, θέλουν γρήγορα να αλλάξουν κουβέντα.

Όλα τα μπορείς!

Τολμάς να το διαβάσεις;

Τα πεύκα γέμισαν κάμπιες. Κανείς δεν σηκώνει το βλέμμα να κοιτάξει. Και όσοι το κάνουν, έχουν μια «λογική» εξήγηση, έτοιμη στην άκρη της γλώσσας τους (που προτρέχει της συνείδησης).

«Ήταν πολύ ήπιος ο χειμώνας φέτος»!
Θυμάστε όλες εκείνες τις «έκτακτες ανακοινώσεις» ότι «φέτος θα έχουμε τον πιο βαρύ και ψυχρό χειμώνα των τελευταίων 100 χρόνων»; Όσοι τις θυμούνται, με την ίδια ευκολία θα πουν, «ε, έκανε λάθος εκτίμηση η ΕΜΥ»! Δεν θα διανοηθούν ποτέ ότι συνέβαλαν οι ίδιοι στην αλλαγή του κλίματος. Από μόνο του αυτό αποτελεί άλλο ένα τεράστιο θέμα!

«Δεν τα φροντίζουν/κακή περιποίηση»! Είναι η άλλη, εύκολη απάντηση. Το πλέον φυσιολογικό: κατηγορούμε άλλους, έτσι γενικά και αόριστα, και απαλλασσόμαστε από οποιαδήποτε, λίγο πιο δύσκολη, σκέψη…

Στην παιδική χαρά της κοινωνίας

Ήταν μεσημέρι, ο ήλιος έλαμπε και η μέρα ήταν πραγματικά υπέροχη, λαμπερή, ζεστή.

Μια πλατεία με μεγάλα δέντρα, παιχνίδια, χώρο να τρέξουν τα παιδιά, να παίξουν. Παγκάκια σε ημικύκλια, μια βρύση, σκιά κάτω από τα πεύκα. Αλλά η πλατεία άδεια. Περίεργα άδεια...Και ήταν περιτρυγιρισμένη από σπίτια, πολυκατοικίες, διαμερίσματα(!)

Δυο αγόρια, ηλικίας περίπου οκτώ – εννέα χρονών, περπατούσαν μαζί. Το ένα είχε ένα σκυλάκι μαζί του, που το πήγαινε βόλτα. Κάποια στιγμή έδεσε το σκύλο σε ένα παγκάκι και κάθισαν μαζί οι φίλοι στις κούνιες… για να μιλήσουν.

Τα Ταξίδια του Μυαλού είναι Πριβέ

Βρήκα αυτή τη φωτογραφία κάπου σήμερα και ήρθε κι έδεσε με τις σκέψεις που έκανα τις συγκεκριμένες στιγμές. Αυτή η τέλεια συγχρονικότητα!

Ξαφνικά, όλες οι σκέψεις έδεσαν, σε μια μόνο εικόνα, ενώ οι λέξεις που θα χρειάζονταν θα ήταν χιλιάδες και οι αναλύσεις επί αναλύσεων ατέλειωτες…

Τι να πω τώρα εγώ εδώ, που όλα τα έχω ήδη πει και το σκίτσο φανερώνει όλα τα μυστικά, που τα φυσικά μάτια δυσκολεύονται να δουν;

Το τραγικό είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν πως κρύβονται από τους άλλους. Δεν συνειδητοποιούν ότι η δυστυχία τους βρίσκεται ακριβώς στο ότι κρύβονται (ή νομίζουν πως κρύβονται) από τον ίδιο τους τον Εαυτό.

Η έννοια της θεραπείας

Η θεραπεία δεν βρίσκεται στην ιατρική.

Γιατί;

Γιατί η ιατρική σήμερα υπηρετεί άλλα συμφέροντα και όχι τον Άνθρωπο.

Γιατί αφαιρεί, δεν ενοποιεί.

Γιατί καταπραΰνει, δεν μεταμορφώνει.

Γιατί εμποδίζει, δεν προσφέρει.

Γιατί εξυπηρετεί και ανταποκρίνεται, στον δικό μας, πολύ περιοριστικό τρόπο σκέψης.

Τα "ειδικά" παιδιά

Κι όμως... Παρ' όλες τις εφευρέσεις, την ανάπτυξη, τους ορισμούς και τις διαγνώσεις, δεν τα γνωρίζουμε.

Είναι γεγονός ότι ο νους αυτών των παιδιών λειτούργει διαφορετικά. Αλλά, διαφορετικά από τι;

Όλα όσα μπορούν κι αντιλαμβάνονται, παραμένουν κρυμμένα από το φαίνεσθαι. Και είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαν να προσφέρουν.


Καμία επιστήμη η σύστημα δεν το γνωρίζει ακόμα. Καμία "ειδική" εκπαίδευση ή σχολείο δεν τα βοηθάει ουσιαστικά!

Πλησιάζει...

Και ξαφνικά, αρχίζει να φανερώνεται ο λόγος που οι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν να παρατηρούν.

Δεν θέλουν να δουν τα άσχημα. Δεν θέλουν να δουν όλα όσα χρόνια τώρα απέφευγαν να δουν, κι ας λέγανε ότι θέλουν να λύσουν τα θέματά τους, να είναι ευτυχισμένοι κλπ, κλπ.

Θέλουν να δουν μόνο τα όμορφα, θέλουν τις λύσεις, κάποιον που να τους δώσει τις απαντήσεις. Και είναι πολλοί τέτοιοι διαθέσιμοι. Απρόσωποι, απόμακροι, διάσημοι, αποδεκτοί.

Αλλά δεν αναρωτιούνται... γιατί ακόμα ψάχνουν; Γιατί ακόμα περιμένουν;

Η λογική σκοτώνει τον Έρωτα

Ναι, φαίνεται να τα έχω με τον Αριστοτέλη, πολύ καιρό τώρα. Σκότωσε τη μαγεία και οδήγησε τον Δυτικό άνθρωπο σε μια μηχανιστική, εκτελεστική ύπαρξη. Φαίνεται όμως… γιατί είναι ένδειξη άγνοιας και ψεύτικης γνώσης, να βγάζεις τόσο εύκολα συμπεράσματα παιδιάστικα.

Θα ήθελα να τον συναντήσω, να του μιλήσω, να τον γνωρίσω, αν βρισκόταν εδώ σήμερα. Ίσως και ο ίδιος θα είχε αλλάξει πολλά από αυτά που είχε πει. Ίσως αν έβλεπε πώς οι άνθρωποι τα κατάλαβαν και τα ερμήνευσαν στη συνέχεια, να τα έλεγε διαφορετικά, να τα διόρθωνε ή ακόμα και να τα εξέλισσε. Ποιος ξέρει...

Όχι, δεν χρειάζεται ν’ αλλάξεις

Όχι, δεν χρειάζεται να’ αλλάξεις. Όλη η δυστυχία σου βασίζεται σε αυτόν τον πόλεμο που διατηρείς μέσα σου: στην προσπάθεια να αλλάξεις τα «λιγότερο εξελιγμένα» κομμάτια του εαυτού σου.

Μα ούτε και την αποδοχή τους κατανοείς γιατί φαίνεται να είναι αντίθετη με ό,τι έχεις μάθει μέχρι τώρα. Νομίζεις ότι είναι καλοπροαίρετη διάθεση «εξελιγμένου» ανθρώπου που βλέπει υποτιμητικά.

Αντί να προσπαθήσω να σου εξηγήσω ή να σε πείσω για τα πιο πάνω, θα «αλλάξω θέμα» για να σε βοηθήσω να καταλάβεις πόσο εξειδικευμένο και τέλειο είναι το σύστημα που σε παγιδεύει.

Όλοι χρειάζεται να εργαστούμε στο επίπεδο συνειδητότητας στο οποίο βρισκόμαστε. Και αυτό ονομάζεται ταπεινότητα!

Τα "απλά" που παρανοούμε

Οι μεγαλύτερες παρανοήσεις μας παραμένουν στα απλά, που δεν είναι καθόλου απλά για τον τρόπο που μάθαμε να σκεφτόμαστε.

Κανένα πρόβλημα που εντοπίζουμε «εκεί έξω» δεν ξεκινά εκεί που το βλέπουμε, αλλά μέσα στην δική μας αντίληψη για αυτό.

Ο αποπρογραμματισμός ή η ελευθερία του νου δεν προσφέρεται με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνο από ένα προσωπικό, βιωματικό μονοπάτι, που ο καθένας αποφασίσει να διανύσει για τον εαυτό του.

Μεγαλώνοντας ένα ελεύθερο παιδί

Ξέρω ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι εύκολο… ποτέ δεν ήταν, όχι μόνο σήμερα. Σήμερα όμως, κατανοώ καλύτερα την έννοια «μεγαλώνω παιδί» και έχω αντιστρέψει πολλά.

Θα ξεκινήσω ανάποδα…

Σήμερα στο πάρκο, συναντηθήκαμε με μια πρόσχαρη κοπέλα με την οποία πιάσαμε κουβέντα. Με ρώτησε αν διδάσκω εγώ το παιδί μου, μιας που λέει το ίδιο (με καμάρι) ότι δεν πάει σχολείο. Της είπα αυθόρμητα, «όχι, εκείνη με διδάσκει». Αργότερα, διάφορες εικόνες και συναισθήματα περνούσαν από το μυαλό μου…

Το βάρος της γνώσης

Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που συζητήσαμε με έναν συνοδοιπόρο, σε ένα από τα μαθήματα αυτές τις μέρες, θα αποτελέσει το θέμα αυτού του άρθρου.

Γιατί ακόμα παλεύουμε, ψάχνουμε, δημιουργούμε τρέλα στον κόσμο μας, μετά από τόσους πολλούς σοφούς που έκαναν το πέρασμά τους στον πλανήτη, μετά από τόσα εμπνευσμένα κείμενα αρχαίων λογίων, αλλά και πιο σύγχρονων φιλοσόφων; Γιατί τα λόγια τους, όλα όσα μελετάμε δεν στάθηκαν ικανά νa διαφωτίσουν αλλά και να αλλάξουν ριζικά την ανθρωπότητα;

Η ζωή ενός παιδιού χωρίς το σχολείο

Τι κάνει ένα παιδί όλη μέρα όταν δεν πηγαίνει σχολείο;

Οι περισσότεροι θα έχετε αυτήν την εμπειρία όταν τα σχολεία κλείνουν για διακοπές αλλά όχι συνεχόμενα και καθημερινά. Αλλά αυτά τα διαστήματα "ενδιάμεσα" σπάνια φανερώνουν την αλήθεια.

Η προσωπική μου είναι ότι αυτό είναι ένα θέμα που με συναρπάζει και με διαφωτίζει καθημερινά. Η πρόκληση είναι περισσότερο δική μας, των γονιών, και όχι τόσο των παιδιών, που φαίνεται να προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα απ’ όσο εμείς πιστεύουμε, προτού τολμήσουμε την απόφαση αυτή.

Παιδιά, γονείς και σχολείο

Συζητώντας με αρκετούς γονείς αλλά και με ανθρώπους γενικότερα, καταλαβαίνω τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης που μάθαμε να λειτουργούμε:: έχουμε ένα πρόβλημα, αρχίζουμε να το συζητάμε με τους γύρω μας. Αρχίζουμε να αναζητούμε διαγνώσεις και απόψεις ειδικών, συνδυάζοντας τα όλ’ αυτά με τις συμβουλές που όλοι του προσφέρουν απλόχερα. Τελικά, τις περισσότερες φορές, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε ή αμφιβάλλουμε (κρυφά ή φανερά) για την απόφασή μας.


Φυσικά, αυτή η τακτική σηκώνει πολλή ανάλυση και επεξήγηση, όμως μπορεί εύκολα να τα δει όλ’ αυτά ο καθένας στον εαυτό του, στη δική του προσωπική λειτουργία της ζωής του.