Όλα τα μπορείς!

Τολμάς να το διαβάσεις;

Τα πεύκα γέμισαν κάμπιες. Κανείς δεν σηκώνει το βλέμμα να κοιτάξει. Και όσοι το κάνουν, έχουν μια «λογική» εξήγηση, έτοιμη στην άκρη της γλώσσας τους (που προτρέχει της συνείδησης).

«Ήταν πολύ ήπιος ο χειμώνας φέτος»!
Θυμάστε όλες εκείνες τις «έκτακτες ανακοινώσεις» ότι «φέτος θα έχουμε τον πιο βαρύ και ψυχρό χειμώνα των τελευταίων 100 χρόνων»; Όσοι τις θυμούνται, με την ίδια ευκολία θα πουν, «ε, έκανε λάθος εκτίμηση η ΕΜΥ»! Δεν θα διανοηθούν ποτέ ότι συνέβαλαν οι ίδιοι στην αλλαγή του κλίματος. Από μόνο του αυτό αποτελεί άλλο ένα τεράστιο θέμα!

«Δεν τα φροντίζουν/κακή περιποίηση»! Είναι η άλλη, εύκολη απάντηση. Το πλέον φυσιολογικό: κατηγορούμε άλλους, έτσι γενικά και αόριστα, και απαλλασσόμαστε από οποιαδήποτε, λίγο πιο δύσκολη, σκέψη…

Τίποτα δεν θ’ αλλάξει αν δεν αλλάξουν οι καρδιές των ανθρώπων. Ό,τι κι αν σκεφτούν να κάνουν, θα έχει προσωρινή απήχηση και δεν θα καταφέρει να υιοθετηθεί από όλους!

Γιατί είναι τόσο δύσκολη η «δουλειά» μου; Γιατί οι άνθρωποι τρομάζουν ότι δηλώνω πως «θα φύγω», ενώ φαντάζονται ένα σωρό τρομακτικά σενάρια με τον φοβικό νου τους; Γιατί αφορά έναν, έναν άνθρωπο. Γιατί είναι ατομική, προσωπική ευθύνη και πάθος αφοσίωσης στο Είναι του καθενός. Γιατί διεισδύω στην πραγματικότητα, δεν την βλέπω βολικά από μακριά… Γιατί η ουσία δεν φαίνεται από μακριά… ούτε θεωρητικά, ούτε εγωιστικά!
Πόσο φαίνεται ένας μόνο σπόρος σε μια θάλασσα φυτών; Πόσο φαίνεται ένα μόνο δέντρο, σε ύψος αεροπλάνου, σε χιλιόμετρα δάσους; Και τα φυσικά μου μάτια διαπερνούν ακούραστα... ακόμα, ψάχνοντας τα δέντρα, φροντίζοντας τους σπόρους...

Μια άλλη μέρα ξημερώνει…

Σαν στρατιωτάκια τα παιδιά στο κοντινό σχολείο (γυμνάσιο). «Ανάπαυση! Προσοχή!» Φωνάζει μια ψυχρή φωνή από τα μεγάφωνα. Ικανή να στείλει στον Άδη, τους ήδη νεκρούς της ζωής. Αλλά τα παιδιά δεν ησυχάζουν. Και όλοι τα θεωρούν φυσιολογικά όλ’ αυτά. Οι γονείς βρίσκονται ήδη στα κάτεργά τους, απορροφημένοι, στις δικές τους ζωές, σε άλλους κόσμους… μακριά!

Μηχανήματα κουρεύουν το γκαζόν, παρασύροντας τους πάντες στον θόρυβο του «πολιτισμού» τους. Βρέφη, αρρώστους, γέρους και κουρασμένους που ψάχνουν κάπου, λίγη ησυχία, λίγη φυσικότητα. Γκαζόν: προϊόν «πολιτισμού», ανεξάρτητα από το τι υπάρχει κάτω από το χώμα ή πέρα από τον τεχνητό φράκτη που το «προστατεύει». Τα ξέρω, τα έχω ζήσει…

«Καλημέρα, τι κάνεις;»

Μήνυμα στο facebook. Έχει να με ακούσει χρόνια, αλλά δεν τολμά την ειλικρίνεια της σκέψης του. Κρύβεται πίσω από επιφανειακό ενδιαφέρον και ευχές «ειρήνης» και «αγάπης» που ακόμα αγνοεί το πραγματικό νόημά τους. Ψεύτικες σχέσεις, τυπικές, κι ας φαίνονται αληθινές.

Κανείς δεν θέλει να βλέπει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής κι έτσι προσποιείται πως δεν υπάρχει. Ο θόρυβος συνεχίζεται, το γκαζόν διαμορφώνεται. Μπορούμε να ξεγελάμε τα φυσικά μας μάτια. Όμως, την άλλη βδομάδα, θα χρειαστεί την ίδια διαδικασία, την ίδια «δουλειά» (δουλεία). Κι έτσι έχουμε "εργάτες" του (ψεύτικου) "φωτός", που γίνονται δούλοι των ψευδαισθήσεών μας. Το φώς που θέλουμε να βλέπουμε στην επιφάνεια της ζωής μας, συνεχίζει να φωτίζει θαμπά και προσωρινά, ενώ συνεχίζουμε να υποθέτουμε ότι είναι ο ήλιος που εκπέμπει από τις καρδιές μας.

Ξερίζωσε τ’ αγριόχορτα. Βάλε κάγκελα. Στήσε τείχη. Βάλε κλειδαριές. Ασφάλισε τα πάντα. Μα έχεις διασφαλίσει την ασχήμια στη ματιά σου. Τίποτα ψεύτικο δεν την ξεριζώνει από εκεί. Έχει ποτίσει προ πολλού την ψυχή σου. Είναι όμως βαθιά και αόρατη. Δεν την βλέπουν πια τα φυσικά σου μάτια. Αλλά όταν τη δουν τρέμουν και κλείνουν πάλι ερμητικά.

Όσες όμορφες φωτογραφίες, τραγούδια και αστεία κι αν ανεβάζεις στο «προφίλ» σου, όσες ευχές κι αν ευχηθείς στις τυπικές σχέσεις της ζωής σου (που ονομάζεις πραγματικές), όσο κι αν ομορφαίνεις το σώμα, το σπίτι και το περιβάλλον σου, είναι όλα προσωρινά και χρειάζονται συνεχή, επίπονη και πολυδάπανη φροντίδα, συντήρηση και ανανέωση για να μοιάζουν αληθινά. Τίποτα δεν φτάνει, τίποτα τέτοιο δεν μπορεί να είναι διαχρονικό.

Και όλ’ αυτά, αύριο μπορεί να τα χάσεις από τα μάτια σου. Αύριο μπορεί να αφαιρέσεις τη συνειδητότητά σου από την εστίαση στον κόσμο αυτό. Την ασχήμια τώρα θα την βλέπεις πολυδιάστατη και πολύ πιο τρομακτική γιατί τίποτα δεν είναι ικανό να κρύψει το ψέμα και το ψεύτικο από τα μάτια της καθαρής συνείδησης, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ακόμα δεν είναι κοινώς αποδεκτή και κατανοητή…

Τα γήινα δημιουργήματά σου θα τα αλλάξουν οι άλλοι για να ταιριάζουν καλύτερα στις δικές τους ψευδαισθήσεις. Θα τα’ αγνοήσουν γιατί είναι το ίδιο προσηλωμένοι και χαμένοι, στις δικές τους επιφανειακές κατακτήσεις και όνειρα «αφθονίας και πληρότητας». Το ίδιο εσωτερικό κενό, η ίδια ματαιότητα, οι ίδιες φοβίες, πρέπει πάση θυσία να σκεπαστούν….
Και θα ξεχαστείς. Δεν θα έχεις υπάρξει ουσιαστικά πουθενά. Ένα δέντρο λιγότερο στα πολλά που κόβονται, καίγονται, ξηραίνονται καθημερινά… τι σημασία έχει;

Μισές αλήθειες παντού. «Μπορείς να έχεις ό,τι θέλεις». Αλλά δεν θα σου πουν να αμφισβητήσεις αυτό που λες πως θέλεις. Δεν θα σου πουν ότι μπορείς να έχεις τον ουρανό με τα’ άστρα (χωρίς εισαγωγικά) αλλά ότι θα πρέπει να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που νομίζεις πως είσαι για να το πετύχεις.


Αν έχεις τολμήσει να το διαβάσεις όλο μέχρι εδώ, χωρίς να αφήνεις κενά στο διάβασμά σου, χωρίς να θέλεις να αλλάξεις σελίδα, χωρίς να αισθάνεσαι την ανάγκη να με "διαγράψεις" από τους φίλους σου, χωρίς να έχεις τίποτα συνηθισμένο να πεις, τότε έχεις κάνει ένα μικρό βήμα θάρρους, θέλησης και επιμονής στην ουσία της ζωής σου.

Αν κατάλαβες ότι ανάμεσα στις γραμμές του κρύβεται όλο το φως που έψαχνες για να ζεστάνει την καρδιά σου, όλα τα μυστικά που αναζητείς σε σε άπειρα βιβλία που διαβάζεις, όλο το νόημα που μπορείς απλά και συνειδητά να διεκδικήσεις για τη ζωή σου...
τότε θα ξέρεις ότι η σπίθα της αλήθειας, το πάθος της ελευθερίας και το ασύγκριτο άγγιγμα της αγάπης, υπάρχει ακόμα μέσα σου και δεν μπορούν τα φυσικά σου μάτια και ο νους σου να σε δεσμεύσουν… αν αποφασίσεις να ζωντανέψεις αυτή τη μικρή σπίθα που τρεμοπαίζει, προκαλώντας σκίρτημα στην καρδιά σου, ξύπνημα στην ψυχή σου…