Οι περισσότεροι θα έχετε αυτήν την εμπειρία όταν τα σχολεία κλείνουν για διακοπές αλλά όχι συνεχόμενα και καθημερινά. Αλλά αυτά τα διαστήματα "ενδιάμεσα" σπάνια φανερώνουν την αλήθεια.
Η προσωπική μου είναι ότι αυτό είναι ένα θέμα που με συναρπάζει και με διαφωτίζει καθημερινά. Η πρόκληση είναι περισσότερο δική μας, των γονιών, και όχι τόσο των παιδιών, που φαίνεται να προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα απ’ όσο εμείς πιστεύουμε, προτού τολμήσουμε την απόφαση αυτή.
Τι αλήθεια έχουμε στο νου μας για την έννοια της μάθησης και επιβάλλουμε τις ίδιες αυτές ιδέες στα παιδιά μας; «Τι έμαθες σήμερα;» Μια ερώτηση συχνή, που για μένα δηλώνει περισσότερο την ανησυχία μας και την αμηχανία μας παρά το αληθινό ενδιαφέρον μας. Μα, η σπουδαιότερη μάθηση δεν συμβαίνει μέσα στα βιβλία ή σε ειδικές ώρες και αίθουσες «μαθήματος». Διαπιστώνω ότι συμβαίνει όλες τις άλλες ώρες…
Εκείνες που δεν κοιτάς, που δεν προσέχεις, που δεν «φτιάχνεις» τα λόγια σου, που βρίσκεσαι «αλλού», που παίζεις, που περνάς απλά καλά, που χαλαρώνεις, που θυμώνεις, που, που, που…
Μια «συνηθισμένη» μέρα λοιπόν, περιλαμβάνει τα πάντα… κυριολεκτικά όμως!
Ακόμα και ένα μικρό παιδί, μαθαίνει καθημερινά πολλά, πάρα πολλά! Χωρίς να χρειάζεται «ειδική εκπαίδευση», παρά μόνο τη δική μας συνειδητή συμμετοχή. Και αυτό είναι μια κουβέντα τεράστια, που χωράει πολλά άρθρα, πολλή κουβέντα και κυρίως μεγάλες δόσεις ενδοσκόπησης και αυτό-εξέτασης.
Μαθαίνει να γίνεται ανεξάρτητο, να κάνει αυτά που μπορεί μόνο του και να βοηθάει εκεί που μπορεί τους άλλους.
Μαθαίνει να μοιράζεται το χρόνο του, να διοχετεύει την ενέργειά του πέρα από το εγώ του, μαθαίνει να δίνει, να περιμένει, να ακούει και να σέβεται όπως οι άλλοι σέβονται αυτό και τις ανάγκες του.
Μαθαίνει να λειτουργεί σε έναν πραγματικό κόσμο που περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από ένα ασφαλές, πολλές φορές ψεύτικο, περιβάλλον που του παρουσιάζουμε.
Μαθαίνει να αποδέχεται τα συναισθήματά του, όλα τα συναισθήματα, και να καταλαβαίνει ότι και οι άλλοι δικαιούνται να είναι, όπως κι αν είναι.
Μαθαίνει ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο μαθαίνω και στο ζω, ανάμεσα στο δουλεύω και στο χαίρομαι, ανάμεσα στο προσφέρω και παίρνω.
Μαθαίνει να διαχειρίζεται το χρόνο του, να χρησιμοποιεί και να εκτιμά ό,τι έχει στη διάθεσή του, χωρίς να έχει παράλογες απαιτήσεις, που είναι συνήθως αποτέλεσμα δικών μας ενοχών.
Μαθαίνει αυτά που θέλει και πρέπει να μάθει, στο δικό του χρόνο, με τον δικό του τρόπο, όταν το επιλέξει. Κάτι που του εξασφαλίζει την αφοσίωση, την πειθαρχία και την εστίαση της προσοχής του, μέχρι να το πετύχει ή να το κατακτήσει.
Μαθαίνει, μέσα από άπειρες ανατροπές, ότι η ζωή δεν είναι πρόγραμμα, δεν είναι προκαθορισμένη, αλλά ότι εμείς την φτιάχνουμε και την διαχειριζόμαστε, με καλή θέληση, συνεργασία και εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Δεν υπάρχουν συνηθισμένες στιγμές, μέρες, ασχολίες, παράλογες υποχρεώσεις, γιατί τίποτα δεν είναι ανιαρό στη ζωή ενός παιδιού που μεγαλώνει ελεύθερα και χωρίς επιβολή προγραμματισμού.
Μαθαίνει ότι τα λάθη δεν τιμωρούνται γιατί δεν είναι καν λάθη. Είναι αναγκαία βήματα που κάνουμε για να βρούμε τη σωστή λειτουργία που ταιριάζει σε εμάς, στο χρόνο κατανόησής μας. Μαθαίνει όμως επίσης ότι τα πάντα έχουν συνέπειες και μέσα από τις συνέπειες, που μαθαίνει να παρατηρεί συνειδητά, ωριμάζει, αλλάζοντας τις επιλογές του.
Μαθαίνει ότι οι γονείς δεν τα ξέρουν όλα και ότι κάποιες απαντήσεις θα πρέπει να τις ψάξει μόνο του, όταν έρθει η ώρα ή και μαζί. Αυτό αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μαθαίνει από τη φύση, τους ανθρώπους, τα βιβλία, τις βόλτες, τις κοινές ασχολίες, τις στιγμές που περνάει μόνο του, από τα άλλα παιδιά... Πάνω απ’ όλα διαπιστώνει την πολυμορφία και την ποικιλία, την ανάγκη να στηρίζεται να και να ακούει την εσωτερική του φωνή.
Μαθαίνει μέσα από ρόλους, το θέατρο, το παιχνίδι, μέσα από πολλές επιτυχημένες αποτυχίες… μα κι εμείς το ίδιο…Δεν γεννιόμαστε γονείς, αλλά γινόμαστε. Μαζί με τα παιδιά μας, καθημερινά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου