Συζητώντας με αρκετούς γονείς αλλά και με ανθρώπους γενικότερα, καταλαβαίνω τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης που μάθαμε να λειτουργούμε:: έχουμε ένα πρόβλημα, αρχίζουμε να το συζητάμε με τους γύρω μας. Αρχίζουμε να αναζητούμε διαγνώσεις και απόψεις ειδικών, συνδυάζοντας τα όλ’ αυτά με τις συμβουλές που όλοι του προσφέρουν απλόχερα. Τελικά, τις περισσότερες φορές, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε ή αμφιβάλλουμε (κρυφά ή φανερά) για την απόφασή μας. Φυσικά, αυτή η τακτική σηκώνει πολλή ανάλυση και επεξήγηση, όμως μπορεί εύκολα να τα δει όλ’ αυτά ο καθένας στον εαυτό του, στη δική του προσωπική λειτουργία της ζωής του.
Συχνά έρχομαι σε επαφή με γονείς μικρών παιδιών που ξεκινούν το σχολείο, αφού αυτή παραμένει η καθοριστική περίοδος που αρχίζουν να διαφαίνονται τα πολλά θέματα που γίνονται προβλήματα. Το πλέον συνηθισμένο θέμα που έχουν όλοι να διηγηθούν είναι η καθημερινή πάλη με τα παιδιά, τα οποία δυσκολεύονται ή αρνούνται να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα του σχολείου.
Κάποια δεν θέλουν ή βαριούνται (κατά τους γονείς) να γράψουν και να διαβάσουν.
Κάποια δεν θέλουν καν να πηγαίνουν στο σχολείο και το εκφράζουν ωμά.
Κάποια κλείνονται στον εαυτό τους.
Κάποια γίνονται οι ταραξίες, τα ατίθασα παιδιά που προκαλούν επιπλέον προβλήματα.
Όποιο κι αν είναι το θέμα των παιδιών με τους γονείς ή/και τους δασκάλους τους, η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και δεν γίνεται να συγκριθεί με άλλες… αν θέλουμε να ασχοληθούμε με την επίλυση των προβλημάτων και την «θεραπεία» των σχέσεων.
Όμως, για πληροφοριακούς λόγους, και μόνο για να βοηθηθεί ο καθένας να διαπιστώσει «πού βρίσκεται», μπορούμε να δούμε αρκετές ομοιότητες ανάμεσα σε όλες τις περιπτώσεις.
Κουρασμένες μαμάδες που δοκιμάζουν τα πάντα προκειμένου να πλησιάσουν τα παιδιά τους ενώ αγωνίζονται να κρατήσουν τις ισορροπίες μεταξύ σχολείου, σπιτιού, σχέσεων και δουλειάς.
Αποπροσανατολισμένοι μπαμπάδες που βλέπουν την ελευθερία τους να χάνεται ενώ προσπαθούν να ισορροπήσουν την αρσενική με τη θηλυκή τους ενέργεια.
Διαφωνίες ζευγαριών για τον χειρισμό προβλημάτων ή για σημαντικές αποφάσεις που αφορούν όλη την οικογένεια (είτε ζουν μαζί είτε όχι).
Δάσκαλοι που προσπαθούν να συνδυάσουν τις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος με τη δική τους δημιουργικότητα αλλά και την αρμονική σχέση με τα παιδιά και τους γονείς.
Αλλά και παιδιά που χάνουν πολύ γρήγορα την αθωότητα και την αγνότητά τους, αναπτύσσοντας περιοριστικές και φοβικές συμπεριφορές.
Φαίνεται να μην αλλάζει το μοτίβο χρόνο με το χρόνο. Και ο συνηθισμένος τρόπος λειτουργίας των ανθρώπων δεν αποδίδει καρπούς. Όμως συνεχίζουν οι περισσότεροι να τον ακολουθούν (για πολλούς λόγους).
Γιατί δεν μπορούμε να αλλάξουμε;
Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ευτυχισμένα παιδιά;
Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε αρμονικές σχέσεις;
Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ένα υπέροχο, διαφωτιστικό σύστημα παιδείας;
Πολλά τα γιατί…
Η απλή απάντηση σε όλα βρίσκεται (όπως πάντα) ΑΚΡΙΒΩΣ εκεί που δεν θέλουμε να δούμε: ακριβώς μπροστά μας.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ!
Είναι τώρα απάντηση αυτή; Είναι δυνατόν να μην θέλουμε να λύσουμε τα θέματα που μας απασχολούν, να βλέπουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, να δημιουργούμε αρμονικές σχέσεις, να έχουμε ένα σύστημα παιδείας που να ταιριάζει σε όλα τα παιδιά, να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ΓΙΑ τους πολίτες της και να είμαστε ευτυχισμένοι μέσα σε όλ’ αυτά; Και όμως… αυτή η απλή απάντηση είναι όσο αληθινή όσο το ψέμα που θέλουμε να πιστεύουμε, ενόσω συνεχίζουμε να ψάχνουμε για λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Αλλά φυσικά… δεν θέλουμε οι περισσότεροι να δούμε!
Γιατί τότε θα πρέπει να ψάξουμε αλλού και με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε μάθει να ψάχνουμε.
Γιατί τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και ν’ αλλάξουμε πολλά.
Γιατί τότε θα αναγκαστούμε να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχουν και τόσοι εχθροί εκεί έξω όσο πιστεύαμε και τα παιδιά μας δεν είναι τόσο προβληματικά όσο νομίζαμε.
Γιατί τότε θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά και αυτό αναγκαστικά θα μας διαχωρίσει από πολλούς που πιστεύαμε ότι ήταν δίπλα μας.
Το έχω ξαναπεί και θα το πω πολλές φορές ενόσω βρίσκομαι ακόμα εδώ: τα παιδιά είναι η καλύτερη ευκαιρία να δούμε τον εαυτό μας πραγματικά και να αναλάβουμε την ευθύνη για αυτό που είμαστε και αυτό που δίνουμε σε αυτά εν αγνοία μας.
Μετά τα Χριστούγεννα είναι συνήθως μια εποχή, στην οποία τα περισσότερα τουλάχιστον πρωτάκια συνηθίζουν, «μπαίνουν (επιτέλους) σε μια σειρά» και ηρεμούν κάπως ή αρκετά τα πράγματα στο σπίτι αλλά και στο σχολείο. Αλλά, αυτό που αρχικά φαίνεται σαν ένδειξη θέλησης, προθυμίας ή θετικής διάθεσης μπορεί να κρύβει πολλές αθέατες πληροφορίες, που στη συνέχεια να εμφανιστούν ξανά στις μεγαλύτερες τάξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλα παιδιά συνεχίζουν παρόλα αυτά να δυσκολεύονται, να αρνούνται και να επικρατεί μόνιμη μάχη στο σπίτι για θέματα σχολείου, όπου οι γονείς συνήθως αρχίζουν να διερωτούνται τι πρόβλημα έχει το παιδί τους, αναζητώντας απαντήσεις, «θεραπείες» ή παρεμβάσεις ειδικών. Η εμπειρία μου μού λέει ότι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό όλων αυτών των παιδιών θα έπρεπε να βρίσκονται στα χέρια ειδικών.
Διερωτώμαι πόσοι γονείς έχουν σκεφτεί ποτέ ότι είναι οι καταλληλότεροι δάσκαλοι για τα παιδιά τους, ότι αυτοί θέτουν τις βάσεις για την προσωπικότητά τους, ότι αυτοί μπορούν και χρειάζονται «εκπαίδευση» ή καθοδήγηση και όχι τα παιδιά τους. Δουλεύοντας με τους γονείς κερδίζουμε πολύ περισσότερα από απλή θετική σχολική συμμετοχή, κάτι που δεν επιτυγχάνεται θεωρώντας ότι το πρόβλημα είναι στο παιδί.