Στην παιδική χαρά της κοινωνίας

Ήταν μεσημέρι, ο ήλιος έλαμπε και η μέρα ήταν πραγματικά υπέροχη, λαμπερή, ζεστή.

Μια πλατεία με μεγάλα δέντρα, παιχνίδια, χώρο να τρέξουν τα παιδιά, να παίξουν. Παγκάκια σε ημικύκλια, μια βρύση, σκιά κάτω από τα πεύκα. Αλλά η πλατεία άδεια. Περίεργα άδεια...Και ήταν περιτρυγιρισμένη από σπίτια, πολυκατοικίες, διαμερίσματα(!)

Δυο αγόρια, ηλικίας περίπου οκτώ – εννέα χρονών, περπατούσαν μαζί. Το ένα είχε ένα σκυλάκι μαζί του, που το πήγαινε βόλτα. Κάποια στιγμή έδεσε το σκύλο σε ένα παγκάκι και κάθισαν μαζί οι φίλοι στις κούνιες… για να μιλήσουν.

Ήταν σχετικά κοντά και έκανε ησυχία. Τα άκουσα να συζητάνε για κάτι που ήθελαν ν' αγοράσουν – δεν κατάλαβα τι – και αναρωτιόντουσαν πόσο θα έκανε, από πού θα το παίρνανε, ποια φίρμα θα ήταν καλύτερη κλπ.

Δεν βρίσκονταν στο πάρκο, εκτός από τα σώματά τους. Για πολλή ώρα δεν βρίσκονταν εκεί. Ούτε μαζί ήταν. Απλά είχαν το ίδιο ενδιαφέρον για το ίδιο πράγμα που και οι δυο ήθελαν να πάρουν. Το «μαζί» είναι άλλο!

Και μετά κοιτάω την κοινωνία, παντού και διερωτώμαι αν έχει καμία διαφορά με την παιδική χαρά που επισκεφθήκαμε. Περπατάω στους δρόμους και δυσκολεύομαι να συναντήσω ανθρώπους. Κανένας δεν κοιτάει στα μάτια, εκτός αν ενδιαφέρεσαι για το ίδιο πράγμα που ενδιαφέρεται και εκείνος… και αυτό, μόνο για λίγο, μόνο επιφανειακά;

Ποιο σχολείο και ποια εκπαίδευση; Αν δεν μπορώ να δείξω στο παιδί μου πώς να είναι ευτυχισμένο, πώς να κοιτάει τους ανθρώπους στα μάτια και να βλέπει την ψυχή τους, τι άλλο έχω να του δώσω;

Ποιες σχέσεις και ποιες συνεργασίες; Πολύ περισσότερα χρειάζονται για να κρατήσουν τους ανθρώπους μαζί από κοινά ενδιαφέροντα ή κοινούς προσωρινούς στόχους…

Φτιάξαμε κοινωνίες με "ειδικές ανάγκες", αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα...