Μετά από χρόνια αποχής από την τηλεόραση, σήμερα με ενημέρωσε ένας φίλος για μια εκπομπή «που μ’ ενδιαφέρει» και πρέπει να δω. Όταν το βιντεάκι ανέβηκε στο youtube το ίδιο βράδυ, κάθισα να δω το θέμα για τον Αυτισμό.
Με κόπο άντεξα να τελειώσω μια εκπομπή που δεν είχε τίποτα να προσφέρει στα Ελληνικά δεδομένα και στους Έλληνες γονείς Αυτιστικών παιδιών. Για τη δημοσιογραφία ούτε λόγος. Χωρίς καμία γνώση για το θέμα, με φανερή την έλλειψη προετοιμασίας, πέρα από τη συμβολή των γονιών, η εκπομπή αποδείχτηκε φτωχή και ελλιπής.
Δεν θα παριστάνω τον «ειδικό» για θέματα Aυτισμού, αν και δεν πιστεύω σε «ειδικούς» εδώ και χρόνια. Γνωρίζοντας όμως πάρα πολύ καλά να παρατηρώ, διαπιστώνω για άλλη μια φορά πόσο αυτιστικά λειτουργούμε οι περισσότεροι. Δεν με εκπλήσσει καθόλου που ο Αυτισμός έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας τα τελευταία χρόνια. Είναι πιστή αντανάκλαση της ενέργειας που προβάλλουμε και επιστρέφεται σε εμάς.
Κάνουμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά με εμμονή, προτιμούμε το οικείο αντί να τολμούμε το άγνωστο, δεν εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτό που έχουμε μπροστά μας, κρύβουμε ή/και απορρίπτουμε τα συναισθήματά μας, στις σχέσεις μας είμαστε απόμακροι και δειλοί, επαναλαμβάνουμε φράσεις που μάθαμε ή έχουμε ακούσει, αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε ισότιμα μια συζήτηση... Μήπως η ταμπέλα «Αυτιστικός» ανήκει σε εμάς αλλά δεν τολμούμε να το δούμε;
Πολλές «μέθοδοι» αντιμετωπίσης του Αυτισμού θα εφευρεθούν ακόμα. Άλλες θα δουλεύουν για λίγο, άλλες καθόλου. Καμιά μέθοδος όμως δεν θα αποδειχθεί σπουδαιότερη από την φυσική μέθοδο, που συνθέτει αντί να διαχωρίζει, που αναγνωρίζει ομοιότητες αντί να ψάχνει διαφορές, που βλέπει προκλήσεις αντί για προβλήματα. Εν τέλει...
Για άλλη μια φορά καταλήγουμε… ΕΜΕΙΣ χρειαζόμαστε εκπαίδευση και όχι τα παιδιά μας. Εμείς χρειαζόμαστε έξοδο από την «ένταξη» αντί να προσπαθούμε να «εντάσσουμε» τα παιδιά μας. Εμείς χρειαζόμαστε αποπρογραμματισμό για να ΔΟΥΜΕ και να αποδεχτούμε τα παιδιά μας όπως είναι. ΜΕΤΑ τα βοηθάμε και τα στηρίζουμε. Ποτέ πιο πριν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου