19 Φεβρουαρίου 2014

Στην παιδική χαρά της κοινωνίας

Ήταν μεσημέρι, ο ήλιος έλαμπε και η μέρα ήταν πραγματικά υπέροχη, λαμπερή, ζεστή.

Μια πλατεία με μεγάλα δέντρα, παιχνίδια, χώρο να τρέξουν τα παιδιά, να παίξουν. Παγκάκια σε ημικύκλια, μια βρύση, σκιά κάτω από τα πεύκα. Αλλά η πλατεία άδεια. Περίεργα άδεια...Και ήταν περιτρυγιρισμένη από σπίτια, πολυκατοικίες, διαμερίσματα(!)

Δυο αγόρια, ηλικίας περίπου οκτώ – εννέα χρονών, περπατούσαν μαζί. Το ένα είχε ένα σκυλάκι μαζί του, που το πήγαινε βόλτα. Κάποια στιγμή έδεσε το σκύλο σε ένα παγκάκι και κάθισαν μαζί οι φίλοι στις κούνιες… για να μιλήσουν.

Ήταν σχετικά κοντά και έκανε ησυχία. Τα άκουσα να συζητάνε για κάτι που ήθελαν ν' αγοράσουν – δεν κατάλαβα τι – και αναρωτιόντουσαν πόσο θα έκανε, από πού θα το παίρνανε, ποια φίρμα θα ήταν καλύτερη κλπ.

Δεν βρίσκονταν στο πάρκο, εκτός από τα σώματά τους. Για πολλή ώρα δεν βρίσκονταν εκεί. Ούτε μαζί ήταν. Απλά είχαν το ίδιο ενδιαφέρον για το ίδιο πράγμα που και οι δυο ήθελαν να πάρουν. Το «μαζί» είναι άλλο!

Και μετά κοιτάω την κοινωνία, παντού και διερωτώμαι αν έχει καμία διαφορά με την παιδική χαρά που επισκεφθήκαμε. Περπατάω στους δρόμους και δυσκολεύομαι να συναντήσω ανθρώπους. Κανένας δεν κοιτάει στα μάτια, εκτός αν ενδιαφέρεσαι για το ίδιο πράγμα που ενδιαφέρεται και εκείνος… και αυτό, μόνο για λίγο, μόνο επιφανειακά;

Ποιο σχολείο και ποια εκπαίδευση; Αν δεν μπορώ να δείξω στο παιδί μου πώς να είναι ευτυχισμένο, πώς να κοιτάει τους ανθρώπους στα μάτια και να βλέπει την ψυχή τους, τι άλλο έχω να του δώσω;

Ποιες σχέσεις και ποιες συνεργασίες; Πολύ περισσότερα χρειάζονται για να κρατήσουν τους ανθρώπους μαζί από κοινά ενδιαφέροντα ή κοινούς προσωρινούς στόχους…

Φτιάξαμε κοινωνίες με "ειδικές ανάγκες", αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα...

6 σχόλια:

  1. ... και ο καθένας στη κοσμάρα του...
    Αλλά εως πότε;-}

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το "πότε" είναι μόνο ατομικό και υπόκειται μόνο σε προσωπική Βούληση... κανείς δεν επεμβαίνει σε αυτήν παρά μόνο ο εαυτός μας...

      Διαγραφή
  2. ουτε καν η συλλογικη συνειδητοτητα ή π.χ. η κρισιμη μαζα δηλαδη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να τα ξεχάσεις αυτά για ν' αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου. Είναι θεωρίες και λόγια που έχουν εφευρεθεί για να σε κρατάνε στον ύπνο. Εσύ! Μόνο εσύ!
      ...Για να καταλάβεις πώς λειτουργεί η ενέργεια, πώς δημιουργείς εν αγνοία σου, πώς το "συλλογικό" συμπεριλαμβάνει εσένα... η μάζα είναι μια ιδέα. Δεν είναι πραγματικότητα. Την διατηρείς εκεί για βόλεμα.

      Είδα κι άλλα σήμερα... δεν τα γράφω όλα... δεν με ενδιαφέρουν τα ρομπότ που συναντώ. Μ' ενδιαφέρουν οι Άνθρωποι που θέλουν κάτι διαφορετικό για τα παιδιά τους, για τους ίδιους...Θέλω να εντοπίζω τη σπίθα της ψυχής τους, και να κάνω ό,τι μπορώ για να την ενισχύω, να γίνεται φλόγα και να ζεσταίνει τον κόσμο γύρω της. Χωρίς δεκανίκια, χωρίς καμία αμφιβολία για την ένταση και τη δύναμή της!

      Διαγραφή
  3. Πραγματι η προσκοληση σε οτιδηποτε εξω απο την ευθυνη του εαυτου μας δεν φερνει αποτελεσμα. Αλλα και η εξωτερικη γνωση των πληροφοριων που συνελεξα τα τελευταια χρονια καταληγουν σε αυτο ακριβως που επισημαινεις...Η αληθεια βρισκεται μεσα μας.
    Ειθε να εμπνέεις παντα με τη σιγουρια σου.
    Σε ευχαριστω για το χρονο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποσο δικιο εχεις Χριστιανα, πριν λιγες μερες ειχα παει στο γραφειο του πολιτη, κοσμος πολυς να καθεται να περιμενει και ολων μονο το σωμα να βρισκεται εκει ο καθενας στον κοσμο του. Ηταν μια κοπελα που κρατουσε ενα παιδακι και προσπαθουσε να υπογραψει κατι χαρτια αλλα δυσκολευοταν γιατι το παιδακι τα τραβουσε και ηθελε να παιζει. Τοσα ατομα και δεν σκεφτηκε κανενας να κρατησει για λιγο το παιδι, ουτε καν θα προσεξαν τη σκηνη. Της ειπα αν ηθελε να το κρατησω για να κανει τη δουλεια της και φωτιστηκε το προσωπο της. Βεβαια πιο παλια ισως να μην το προσεχα ουτε γω, αλλα οταν εισαι πραγματικα παρον καθε στιγμη ειναι τοσα που μπορεις να δεις και να κανεις. Αξιζει να προσπαθουμε καθε στιγμη, ας μην ειμαστε ρομποτ. Λιζα

    ΑπάντησηΔιαγραφή