Το πολυτιμότερο εργαλείο

Εξακολουθώ να λυπάμαι όταν βλέπω αυτά τα αμέτρητα άρθρα, τις άσκοπες συμβουλές, και όλους τους πομπώδεις λόγους για τη δυσλεξία… και όχι μόνον!

Πιο μακριά και πιο μακριά όλα αυτά οδηγούν από την ουσία αλλά και την αλήθεια, που ακόμα πολλοί δεν θέλουν να δουν.

Ο εγκέφαλος είναι το πολυτιμότερο εργαλείο που διαθέτουμε και όμως τόσο έχουμε διαστρεβλώσει τη σκέψη μας, που μοιάζει σχεδόν αδύνατον να συλλέξουμε τα διασκορπισμένα κομμάτια μας.

Η σκέψη είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχουμε στη διάθεσή μας, κι όμως… Έχει καταντήσει ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου.

Τίποτα που έρχεται στη σκέψη σου δεν είναι τυχαίο. Τίποτα δεν είναι άσκοπο ή ανούσιο. Η κάθε σκέψη σου, το κάθε σενάριο που εμφανίζεται αστραπαιαία μέσα στο νου σου, το κάθε συναίσθημα, η κάθε προτίμηση, απέχθεια, όλα αποτελούν αθέατα κομμάτια του εαυτού σου. Αλλά, έχεις εκπαιδευτεί να προσπαθείς αδιάκοπα να ελέγχεις...

Φαίνονται πολλά απ’ όλα αυτά ασύνδετα με την πραγματικότητά σου αλλά αυτό το υποθέτεις μόνο επειδή δεν έχεις μάθει ποτέ να σκέφτεσαι ολιστικά. Η φαντασία σου, οι ιδέες, τα σενάρια που φτιάχνει στιγμιαία ο νους σου, τις περισσότερες φορές χωρίς τη συγκατάθεσή σου, είναι όλα κομμάτια ενός πάζλ που δεν αντιλαμβάνεσαι. Τα συναισθήματά σου πηγάζουν από σκέψεις/βιώματα/πεποιθήσεις/ανάγκες, που δεν έμαθες να αποκρυπτογραφείς, στη λογική διάταξη της ζωής σου.

Φαίνεται ή θέλεις να πιστεύεις ότι «προχωράς μπροστά», ότι πορεύεσαι προς κάπου… όπου κι αν είναι αυτό κάθε φορά. Όμως, η ζωή δεν είναι γραμμική και η ουσία της ύπαρξής σου δεν έχει καμία σχέση με τη γραμμικότητα της αντίληψής σου. Κύκλους κάνεις, σαν σπιράλ. Φαίνεται ότι προχωράμε μακριά, ότι απομακρυνόμαστε. Όμως, στην πραγματικότητα, πηγαίνουμε προς τα «πίσω» = πιο κοντά, στο κέντρο: τη σύνθεση του Εαυτού μας.Πόσο πιο ουσιαστικό και «γρήγορο» θα ήταν αυτό, αν γινόταν συνειδητά...!

Αυτό που φαίνεται, είναι συνήθως αντιστραμμένο, και αδυνατούμε να δούμε με την πρώτη ματιά το πραγματικό και το νόημα που συνθέτει στο όλον. Η ανάπτυξη της νοημοσύνης πραγματικά βοήθησε στην εκτόξευση της σκέψης πέρα από την προσκολλημένη τελετουργία, την ασυνείδητη υποταγή στο μυστήριο, το επαναλαμβανόμενο τυπικό. Όμως έχει ξεφύγει…

Στο άλλο άκρο, αυτό της φανταστικής γραμμικότητας του χρόνου και της αληθοφάνειας των φαινομένων, της εκλογίκευσης του συναισθήματος και της εξορίας του ονειρικού, ο πόνος μεγεθύνεται, η δημιουργία εκτελείται χαοτικά και ο άνθρωπος παραμένει δέσμιος μέσα στις ίδιες τις απομονωμένες μυθοπλασίες του.

Όσο θα ταπεινώνουμε όλ’ αυτά τα άτομα, όσο θα θέλουμε να τα «θεραπεύσουμε», να τα εντάξουμε και να τα «βοηθήσουμε», χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζουμε το μεγαλείο του κόσμου τους (που είναι και δικό μας, χωρίς να το αναγνωρίζουμε), θα συνεχίσουμε να διαπράττουμε εγκλήματα εναντίον του εαυτού μας και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Δεν έχω να πω πολλά σήμερα... όταν η εσωτερική θέαση ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο αντίληψης, η σιωπή ή η λακωνική σκέψη είναι αναγκαία...

Χριστιάνα Σοφία