Όμως μπερδεύεται πιο συχνά το «αυθόρμητα» με το παρορμητικά, το «αληθινό» με το αληθοφανές, το «πηγαία» με το ενστικτώδες, το «αβίαστο» με το γνώριμο. Και οι επικοινωνίες παραμένουν επιφανειακές και ασύνδετες, αποξενωμένες.
Διότι, δεν έχει τόση σημασία να ονομάσεις κάτι όσο να το κατανοήσεις βαθιά μέσα σου, βιωματικά. Η τάση να ονομάζεις το μεν καλό, το δε κακό, εμποδίζει ουσιαστικά την αληθινή όρασή του.
Ούτως ή άλλως επικοινωνούμε… αν ήταν αυτή η επικοινωνία φανερή, θα άλλαζε όλα τα δεδομένα… Αλλά όσο οι διαδρομές του νου παραμένουν αόρατες, όσο ταυτιζόμαστε με αυτό που νομίζουμε και ονομάζουμε πραγματικό, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την υπόγεια επικοινωνία, που ουσιαστικά ορίζει τα πάντα.
Η αντίληψη ότι η σιωπή είναι κενό συνεχίζει να παραπλανά τις συνειδήσεις..
Αισθάνομαι ότι η γλώσσα «προλαβαίνει» και εκφράζει τη συνειδητότητα όταν αυτή διαμορφώνεται και συγκεκριμενοποιείται. Νέες λέξεις δημιουργούνται και άλλες παρερμηνεύονται, ανάλογα με το «πού» βρισκομαστε: το επίπεδο που αντιλαμβανόμαστε, το τι ακριβώς κατανοούμε και τη «συχνότητα» την οποία επιλέγουμε να εκπέμπουμε.
Ούτως ή άλλως επικοινωνούμε... το πώς, παραμένει ένα θέμα που μαθαίνουμε προσωπικά, βιωματικά, βήμα, βήμα...και τότε η λεκτική επικοινωνία αποκτά άλλο νόημα και σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου