Τι κάνουμε τελικά;

Τι κάνουμε τελικά εκτός από το να μιλάμε; Με απασχολεί πολύ…

Ό,τι έχουμε να δείξουμε είναι ό,τι έχουμε να μοιραστούμε, όχι το τι κάνουμε για τον εαυτό μας.

Χωρίς να υποτιμώ τίποτα, η αξία μας πρέπει να μετριέται από το τι αφήσαμε πίσω μας, στο πέρασμά μας. Από τι προσφέραμε στους άλλους, πέρα από αυτό που κάνουμε για τον εαυτό μας. Από το την ποιότητα του σπόρου που «φυτέψαμε» κι ας μην φάνηκε ακόμα ο καρπός του.

Πώς το μετράς όλο αυτό; Δεν μετριέται και συχνά σε πιάνει το παράπονο, συχνά αμφισβητείς τα πάντα, για να επιστρέψεις πάλι, νικητής, συνεχιζόμενος μαχητής, ταπεινά στον Εαυτό σου.

Όλα τα συναισθήματα αποδεκτά, καθώς παραμένεις σε εποπτεία του ίδιου του εσωτερικού «εχθρού» σου.

Μόνο όποιος έκανε ειρήνη με αυτόν τον αόρατο «εχθρό» μπορεί να καταλάβει την έννοια αυτών των λέξεων.

Τι φαίνεται; Τι είναι; Συχνά συγχέονται αλλά παραμένουν ξεκάθαρα, στη σιωπή, της γαλήνης του Εαυτού σου.

Τι κάνω τελικά; Εγώ, μόνο εγώ… με το βάρος της ευθύνης όλου του κόσμου στους ώμους μου. Όχι, όχι σύμφωνα με τις νέες «πνευματικές» διδαχές, του «όλοι είμαστε ένα». Ούτε με τις ψεύτικες αλήθειες, «υπάρχω μόνο εγώ».

Η συνέχεια όμως με βαραίνει… την βλέπω στα παιδιά μου, την βλέπω στα μελλοντικά εγγόνια μου, με τρομάζει η πλάνη του χρόνου που ακόμα δεσμεύει τους ανθρώπους σε πρόσκαιρες ζωές.

Το πρόβλημα είναι ότι νομίζουμε πως έχουμε χρόνο… όλο το χρόνο που θέλουμε για να αναλάβουμε αυτήν την μοναδική ευθύνη που φοβόμαστε ακόμα να ανακαλύψουμε.

Κωλυσιεργούμε… αργούμε, σπαταλάμε… όλοι, κι εγώ μαζί. «Δεν κάνεις αρκετά», μου φωνάζει κάθε τόσο η ξεκάθαρη φωνή του Πνεύματός μου. «Άσε με λίγο να ξαποστάσω», φωνάζει η φωνή της ταλαίπωρης ψυχής μου. Και εγώ στη μέση… άλλοτε μπροστά, άλλοτε πίσω, που φαίνεται στάσιμο.

Φωνάζω, σιωπώ, απαντάω, εξηγώ, μαθαίνω, προσφέρω… δεν κάνω αρκετά…

Τι κάνουμε τελικά; Όχι μόνο εγώ… Πολλοί, περισσότερο από μένα κάνουν, προσφέρουν, ανακαλύπτουν, μάχονται… αλλά δεν είναι αρκετό. Γιατί; Γιατί τίποτα δεν είναι αρκετό;

Δεν θέλω πια άλλες κλισέ απαντήσεις. Δεν θέλω πια γνωστές ατάκες που μας αφήνουν ακριβώς εκεί που ήμασταν. Θέλω σοβαρότητα στη σκέψη, θέλω καινούργιες θεάσεις…