9 Μαΐου 2014

«Χτυπάς κάρτα» με τη ζωή



Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πηγαίνουμε σχολείο, περνάμε καλά, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, αρχίζουν τα δύσκολα (σε οποιαδήποτε ή όλες τις φάσεις), πληρώνουμε λογαριασμούς, αγωνιούμε για το μέλλον, ψηφίζουμε, έχουμε χόμπι, το γυρνάμε στα «εναλλακτικά», ψαχνόμαστε, αρρωσταίνουμε, θεραπευόμαστε, παθαίνουμε κατάθλιψη, προγραμματίζουμε μικρές ή μεγάλες φυγές, πάμε διακοπές, διαχειριζόμαστε επιχειρήσεις ή ψάχνουμε για δουλειά…. Και;

Τα βάζουμε με άλλους, κατηγορούμε το «σύστημα», ψάχνουμε απαντήσεις, μορφωνόμαστε και αλλάζουμε, αναθεωρούμε και εστιαζόμαστε, υιοθετούμε και απορρίπτουμε, χαιρόμαστε και κλαίμε, συνδεόμαστε και απομακρυνόμαστε, μιλάμε και σιωπούμε… Και;

Μετά, πίσω και πέρα από όλα αυτά τα γνωστά, τι;

Συνήθως, εκεί υπάρχει ένας διαπεραστικός τρόμος που αδυνατούμε να παραδεχτούμε ή να αγγίξουμε… Μετά από όλ’ αυτά, τι; Για ποιο λόγο; Τι νόημα έχει; Ποιος είμαι; Τι κάνω; Πού πάω;

Φυσικά, όλοι μας (όσοι έχουμε αναρωτηθεί) έχουμε μια απάντηση… συνήθως καθησυχαστική… Προσπαθώ, αλλάζω, μαθαίνω, επιλέγω, κάνω ό,τι μπορώ… που σπάνια διαπιστώνουμε πόσο εξίσου περιοριστική είναι. Όμως, ποτέ, καμία, δεν είναι αρκετή, δεν είναι ολοκληρωτική, δεν προσφέρει αυτή τη μαγική εσωτερική σιγουριά, τη μεγαλόπρεπη ταπεινότητα, την εσωτερική γαλήνη και την πλήρη αρμονία με τον Εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο μας…

Αλλά, το επόμενο πρωί, συνεχίζουμε τα ίδια, πιστεύοντας ότι βρισκόμαστε στο «σωστό» μονοπάτι. Προσπαθούμε ακόμα περισσότερο, ψάχνουμε ακόμα πιο εντατικά, αλλάζουμε περισσότερα πράγματα… εξακολουθώντας όμως να «χτυπάμε κάρτα με τη ζωή». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα, γίνεται αντιληπτό από το εσωτερικό κενό, τα αναπάντητα ερωτήματα, τα αρνητικά ή περιοριστικά συναισθήματα, την ουσιαστική απομόνωση, την άβυσσο που μας χωρίζει από τους άλλους και τη ζωή. Κι όμως, μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνουμε, συνεχίζουμε…

Ε και;


Χριστιάνα Σοφία

4 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχει κανένα νόημα σε τίποτα. Άλλωστε η ζωή δεν έχει νόημα. Το παιδί παίζει χωρίς νόημα μέχρι να του το δώσει ένας μεγάλος και να αρχίζει τον συναγωνισμό όπου εκει βρίσκει ..νόημα! Ολη η φύση δεν έχει νόημα παρά τραγουδάει χωρίς σκοπό γιατί αυτή είναι η φύση της!
    Νόημα δίνει το μυαλό οπότε και αρρώστεια.
    Ποιές είναι οι καλύτερες στιγμές της ζωής; Οταν τραγουδάμε, παίζουμε χωρίς σκοπό, κάνουμε έρωτα ή οταν δουλεύουμε χωρίς να δουλεύει το μυαλό... οπως έλεγε και ο κινέζος..κοβω ξύλα και κουβαλάω νερό απ το πηγάδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρόλα αυτά, το παιδί είναι ασυνείδητο και δεν αναγνωρίζει αυτό που ο σοφός έχει βρει/αποκαλύψει/διαπιστώσει "κουβαλώντας νερό από το πηγάδι". :)

      Εξακολουθούμε όμως να εστιαζόμαστε, ακόμα και μέσα από τις απόψεις μας, στο "τι κάνουμε"...με ένα δυαδικό τρόπο σκέψης.

      Διαγραφή
  2. Γιατί ενω είμαι χορτοφάγος επιθυμώ ένα ωραίο φιλέτο; ..ελεγε στον Σταλκερ ο ταρκοφσκι.. Ο δυισμός δεν είναι εμφυτος, είναι ο διαχωρισμός που όλοι δυστυχώς παθαίνουμε επειδή έτσι μάθαμε. Δεν είναι δυισμος η μερα με τη νυχτα η η αρρώστεια απ την υγεία, το ένα περιέχει το άλλο. Η προτίμηση προς το ένα....χαρα υγεία κλπ φέρνει το δυισμό. Πάραυτα η πορεία είναι αυτή που ακολούθησε ο σοφός. Χιλιάδες χρονια δεν αλλάξαν τον άνθρωπο, χρόνια προσπαθειας, εκπαίδευσης, επίπονης διαμόρφωσης.... Δεν ξέρω τις λύσεις αλλά τουλάχιστο είναι καλό να εντοπίζουμε το πρόβλημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως, το δεύτερο σου σχόλιο σχετίζεται με το πρώτο αλλά ο τρόπος σκέψης που μάθαμε όλοι να χρησιμοποιούμε, δεν βοηθάει να το δεις και να βρεις έτσι το "παραπέρα", το κάτι διαφορετικό, καινούργιο, δημιουργικό, που οδηγεί σε λύσεις. Τ

      ο να εντοπίζουμε το πρόβλημα σαφώς είναι σημαντικό... πολλοί αρνούνται να το ανανγωρίζουν νομίζοντας ότι θα εξαφανιστεί μαγικά, από μόνο του. Αλλά δεν αρκεί... Άσε που "το πρόβλημα" δεν είναι πάντα τόσο εμφανές ή αυτό που νομίζουμε.

      Διαγραφή