Πώς επικοινωνούμε ή μάλλον... δεν επικοινωνούμε

Φυσικά πιστεύουμε ότι το κάνουμε, αλλά αυτό που έχουμε ονομάσει ως «επικοινωνία» μέχρι στιγμής, είναι ένα απλό, φτωχικό υποκατάστατο, μιας επικοινωνίας που ακόμα δεν έχει επιτευχθεί, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο.

Τι κάνουμε δηλαδή;

· Κανένας δεν ακούει κανέναν ουσιαστικά. Όταν νομίζεις πως ακούς τον άλλον, αυτό που ο νους σου κάνει ουσιαστικά, είναι να ετοιμάζει ήδη την απάντησή του, βάσει των θέσεών του, αυτά που έχει ήδη δομημένα μέσα του, σε μια προσπάθεια να πείσει, να φανεί, να επικυρώσει.

· Δεν κάνουμε ερωτήσεις. Έχουμε άπειρα κενά στη σκέψη μας καθώς ακούμε κάποιον ή διαβάζουμε κάτι (το ίδιο είναι), τα οποία δεν συνειδητοποιούμε καν, μένοντας εστιασμένοι σε αυτό που εμείς πιστεύουμε, θέλουμε να περάσουμε ή να επιβεβαιώσουμε. Τα κενά αυτά επομένως, «γεμίζει» ο ίδιος ο εγωικός νους, με δικές του υποθέσεις, δικές του ερμηνείες, συνεχίζοντας την ταύτιση, την ενίσχυση και την κυριαρχία του εγώ.

· Δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι, τις περισσότερες φορές, είναι μόνο ένας μονόλογος. Παραμένουμε τραγικά ταυτισμένοι και επικεντρωμένοι στον εαυτό μας: τα συναισθήματα, τις απόψεις, τις φοβίες, τις πεποιθήσεις μας, τη θέαση και την πραγματικότητά μας. Ο «άλλος» δεν υπάρχει πουθενά, κι ας νομίζουμε ότι ακούμε, νοιαζόμαστε, αγαπάμε κλπ.

· Υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε. Εφόσον κανέναν και τίποτα δεν βλέπουμε «εκ νέου» κάθε φορά (αλλά τον κουβαλάμε από το παρελθόν μας), βάσει εκπαίδευσής μας, προχωράμε σε αυτοματοποιημένα συμπεράσματα και υποθέσεις, συνεχίζοντας τον δικό μας ατομικό κώδικα ερμηνείας, που εδρεύει μέσα μας, βάσει της δικής μας μόνο θέασης.

· Δίνουμε γρήγορες, αυτοματοποιημένες, προβλεπόμενες (για όσους το αντιλαμβάνονται) απαντήσεις, βασισμένες επίσης στις ήδη δομημένες μας πεποιθήσεις για το «πώς έχουν τα πράγματα», το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με το άτομο με το οποίο συνδιαλεγόμαστε και την παρούσα, ζωντανή πραγματικότητα που δημιουργείται (από δυο!).

· Δεν μαθαίνουμε τίποτα. Στο «τέλος» οποιασδήποτε συζήτησης, βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση και στην ίδια συνειδητότητα, που ήμασταν και πριν. Μόνοι, αποξενωμένοι και σε αυτό-αμφιβολία, παρόλη τη φαινομενική μας σιγουριά και αλαζονεία (και η ταπεινοφροσύνη είναι αλαζονεία).

· Δεν γίνεται ανταλλαγή. Οτιδήποτε δεν κινείται και δεν ανταλλάσσεται παραμένει στάσιμο, άρα νεκρό.

· Οι επικοινωνίες μας έχουν ως βάση το φόβο. Φοβόμαστε να εγκαταλείψουμε τη δική μας θέαση, τις δικές μας θέσεις, τη δική μας αντιληπτή πραγματικότητα, για να εισχωρήσουμε, ταπεινά, με πρόθεση και αυτάρκεια στην πραγματικότητα και στη θέαση του άλλου. Πιστεύουμε (γιατί έτσι εκπαιδευόμαστε), ότι πρέπει να προστατεύσουμε, να διαφυλάξουμε, να πείσουμε. Φοβόμαστε την απειλή της μετατόπισης, της εγκατάλειψης και της (αναγκαστικής) αλλαγής μας, μετά από ΚΑΘΕ επικοινωνία και συνεύρεση («σύγκρουση») με κάποιον ή κάτι άλλο, πέρα από εμάς.

· Δεν υπάρχει καμία αυθεντικότητα, νέες ιδέες, νέες επιγνώσεις, σίγουρα καμία σύνδεση, πέρα από το επίπεδο των εγώ, επειδή το εγώ είναι η δομή και οι άνθρωποι φοβούνται να προχωρήσουν πέρα από το ήδη δομημένο. Όλ’ αυτά όμως (η αυθεντικότητα, οι νέες ιδέες κλπ) μπορούν να φανερωθούν και είναι αποτέλεσμα (μόνο) της ισότιμης, αληθινής, «γυμνής» συνεύρεσης δυο ισότιμων ατόμων, με αυτάρκεια, ταπεινότητα και σύνθεση με τον Εαυτό τους.

Η πραγματική επικοινωνία βρίσκεται πέρα και έξω απ’ όλα αυτά. Το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε πολύ μικρή σημασία έχει. Γιατί αν παραμείνουμε ο καθένας στις ασφαλείς απόψεις μας, θα έχουμε ενισχύσει ασυνείδητα το σύστημα του διαχωρισμού μας, την ύπνωση της συνειδητότητάς μας και την ψευδαίσθηση των ασύνδετων αντιθέτων μέσα και έξω από μας.

Ξέρω, έχετε μάθει να θέλετε απαντήσεις και να περιμένετε λύσεις από προβλήματα που εντοπίζετε. Όμως δεν υπάρχουν απαντήσεις για ό,τι παραμένει ακόμα ασυνείδητο. Πιστεύετε επίσης, ότι διαβάζοντας τα πιο πάνω και συμφωνώντας μαζί τους, ότι αυτόματα έχουν γίνει συνειδητά! Όχι… κάθε άλλο!

Αυτή είναι μόνο η πληροφορία. Για να μετατραπεί η πληροφορία σε γνώση, πρέπει να γίνει κατανοητή συγκεκριμένα, σφαιρικά (απ’ όλες τις οπτικές) μέσα σας, στην ίδια την καθημερινότητα της ζωής σας, μέσα από την αυτό-παρατήρηση. Διαφορετικά, ΚΑΙ αυτό θα το προσπεράσετε, έχοντας αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στη ζωή σας.

Έχετε επίσης συνηθίσει να σας χαϊδεύουν τα’ αυτιά και να κρίνετε τους άλλους αντί να κοιτάτε αντικειμενικά τον εαυτό σας. Κάποιοι από σας απειλούνται ή αποστρέφονται «το ύφος μου» και την ωμότητά μου… μα το ίδιο κάνετε και με τη ζωή: αρνείστε και πολεμάτε τα «χαστούκια» της, ως κακομαθημένα παιδιά που ζητούν απεγνωσμένα «την αγάπη και την αποδοχή που τους στερήθηκε».

Μπορώ όμως, να βρίσκομαι εδώ, με ακριβώς αυτό το ύφος και την Αγάπη (που δεν κατανοείται), ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί έχω υπάρξει ένα τέτοιο κακομαθημένο παιδί, αλλά και κάθε ρόλος που μπορείτε να προβάλετε. Θα φαίνεται ότι «στέκομαι απέναντι» μόνο ενόσω έχετε ανάγκη να υπερασπίζεστε με πάθος και προβλεπόμενες απαντήσεις τα εγώ σας. Θα είμαι «μαζί» σας, όταν κατανοήσετε ότι εσείς και το εγώ σας δεν είστε ένα και το αυτό! …Αν και πάντα «Είμαι» αλλά δεν το κατανοείτε ακόμα αυτό, όσοι θίγεστε, φοβάστε και αποστρέφεστε την αλήθεια που δεν θέλετε να δείτε.