Για την Ομοιοπαθητική

Η ομοιοπαθητική, όπως και άλλες γνήσιες και αυθεντικές, εναλλακτικές θεραπείες, είναι η πλησιέστερη μορφή Αυτοΐασης, που μπορεί να επιτευχθεί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που υπάρχουν χιλιάδες ομοιοπαθητικά ενεργειακά φάρμακα και άπειροι τρόποι να δεις έναν ασθενή. Οι καταλληλότεροι ομοιοπαθητικοί θεραπευτές δε, γνωρίζουν καλά ότι η πρόκληση να διεισδύσουν στα «άδυτα» του ψυχισμού του ανθρώπου που ζητά τη βοήθειά τους, δεν είναι εύκολο κατόρθωμα. Η μέθοδος λειτουργεί αποτελεσματικά, από αυτούς που λειτουργούν με ευλάβεια, ταπεινότητα και σιγουριά το έργο τους… που περιλαμβάνει τη μάθηση, τη συνεχιζόμενη μόρφωση και διεύρυνση της δικής τους συνειδητότητας.

Είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν, κατόπιν ιδίας εμπειρίας αλλά και μέσα από τις εμπειρίες πολλών άλλων ατόμων, ότι η ομοιοπαθητική, μπορεί να θεραπεύσει σχεδόν κάθε σύμπτωμα και ασθένεια. Πέρα από αυτό, λειτουργεί υποστηρικτικά και θετικά, ΚΑΙ στον ψυχισμό του ανθρώπου: στα συναισθήματα και στο νου… φτάνει να αναλάβει την ευθύνη και να γνωρίζει ότι δεν αρκεί να «πάρει ένα φάρμακο» αλλά χρειάζεται η δική του, ηθελημένη αφοσίωση, στην εξερεύνηση (ουσιαστικά) των κρυμμένων κομματιών του.

Δεν είναι επομένως το «τέρμα» ή ο προορισμός μιας ασθένειας η ομοιοπαθητική, αλλά η αρχή και το μέσον, που θα βοηθήσει, όποιον θέλει πραγματικά να θεραπευθεί, να συνθέσει τα αποκομμένα κομμάτια του εαυτού του, τα οποία το σώμα του φανερώνει με μπλοκαρισμένη ενέργεια, έλλειψη ή πάθηση.


Θα πρέπει να γνωρίζουμε εξ’ αρχής – και αν δεν το γνωρίζουμε, κάποια στιγμή μας φανερώνεται επιτακτικά – ότι ο μόνος πραγματικός θεραπευτής είναι ο Εαυτός μας. Ο Εαυτός μας δεν είναι φυσικά το εγώ μας και καμία δύναμη ή τέχνασμα της προσωπικότητας δεν μπορεί να κατέχει αυτή τη δύναμη.

Όταν εμφανίζεται ένα σωματικό σύμπτωμα, όπως και όταν εμφανίζεται κάποιο συναίσθημα, ή ένα άγχος που παγιδεύει τη σκέψη μας, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να διεισδύσουμε στον εαυτό μας, για να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε και να συνθέσουμε τα διχασμένα κομμάτια μας. Το σύμπτωμα αποτελεί αφορμή και όχι την αιτία της ασθένειας. Μπορεί το σύμπτωμα να εξαφανιστεί, δίνοντας την εντύπωση της θεραπείας, αλλά σύντομα θα επανέλθει ή θα εμφανιστεί κάποιο άλλο σύμπτωμα, καλώντας την προσοχή μας. Φυσικά, μέσα από τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, δεν θα συνδέσουμε όσα φαίνονται άσχετα ή ασύνδετα μεταξύ τους, ούτε θα ψάξουν οι περισσότεροι πέρα από αυτό που «φυσιολογικά» αποδέχονται επειδή έτσι τους έχει δοθεί ή επειδή έτσι πιστεύει όλη η κοινωνία: ότι τα αίτια είναι εξωτερικά!

Με αυτόν τον ανώριμο ακόμα τρόπο σκέψης, αρχίζετε να κατηγορείτε τον καιρό, τις συνθήκες, της διατροφικές και άλλες συνήθειές σας, τους άλλους, τον εαυτό σας… κάτι, οτιδήποτε, που όμως βρίσκεται (πιστεύετε) πέρα από τον έλεγχο και τη δυνατότητα παρέμβασής σας. Έτσι, παραμένουν οι περισσότεροι στην επιφάνεια της συνειδητότητάς τους, ορίζοντας εσφαλμένα, κάποιες εξωτερικές αιτίες ή κάποιες αόριστες θεωρίες (όπως το «άγχος» που συχνά ενοχοποιείται - αόρισα -  βολικά) ως ενόχους για την ασθενή κατάστασή τους. Το αποτέλεσμα είναι να θεωρείτε, εξίσου εσφαλμένα, ότι και η θεραπεία θα έρθει από κάποιον άλλον ή απ’ έξω και όχι από Εσάς τους ίδιους.

Όλοι, σε κάποιες φάσεις της ζωής μας ή ως μέρος της πορείας μας, χρειαζόμαστε υποστήριξη, καθοδήγηση, θεραπεία ή ενίσχυση, και είναι ευχής έργο που κάποιοι άνθρωποι αφοσιώνονται σε αυτά τα σημαντικά για τον άνθρωπο λειτουργήματα. Όμως είναι εντελώς διαφορετικό να ορίζουμε αυτούς ή κάποια μέθοδο ως «θεραπεία», αφαιρώντας ουσιαστικά τη δύναμη δημιουργίας και άρα ίασης του εαυτού μας από τον Εαυτό μας, από την πηγή μας! Ξαναδιαβάστε το αυτό… κανένας, πέρα από τον Εαυτό σας, δεν ορίζει, ούτε καθοδηγεί ούτε ελέγχει την ίασή σας!

Τα συμπτώματα ή οι ασθένειες είναι «καμπανάκια», μηνύματα από το πνεύμα σας, για το πού χρειάζεται να στρέψετε την προσοχή σας. Καμία δημιουργία δεν ξεκινά από την ύλη και καμία αρρώστια επομένως δεν μπορεί να ξεκινά από το σώμα. Κανένα φάρμακο δεν μπορεί να αφαιρέσει την αιτία που εσείς αγνοείτε ή θέλετε να ενισχύετε, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτό που κάνει ουσιαστικά η ομοιοπαθητική είναι να μας βοηθάει να εστιαστούμε σοφότερα, να μας ενισχύσει ενόσω εμείς αφοσιωνόμαστε και ταπεινά επιλέγουμε να δούμε πραγματικά τον εαυτό μας. 

Πώς να το κάνετε όμως με την ίδια πορεία σκέψης που δημιούργησε το πρόβλημα; Πώς να βγείτε από το ίδιο επίπεδο συνειδητότητας που υλοποίησε την έλλειψη; Μέσα από το ίδιο σύστημα της εκπαίδευσής μας, δεν έχουμε καμία πιθανότητα να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του ίδιου του νου μας: το μόνο επίπεδο του εαυτού μας που είναι δημιουργικό! Το ευτύχημα αλλά και η λύτρωσή μας βρίσκεται στο γεγονός ότι μπορούμε ΠΑΝΤΑ και ανά πάσα στιγμή να ξαναγίνουμε μαθητές, εξερευνητές της ζωής και ειδικά του εαυτού μας.

Θα έπρεπε, και πιστεύω ότι κάποτε θα συμβεί αυτό, σε ένα μέλλον που η πλειονότητα της ανθρωπότητας θα είναι έτοιμη, θα το ζητήσει και άρα θα το υλοποιήσει αυτό: ΟΛΟΙ οι θεραπευτές, οι δάσκαλοι και κάθε είδους «ειδικού, να συνεργάζονται και όχι να διαχωρίζονται, για το καλό των ασθενών τους, των μαθητών τους, σε ένα επίπεδο σφαιρικό, ολιστικό, συνδετικό! Ενόσω κρατάμε τα κομμάτια μας, τις γνώσεις μας, τις ικανότητές μας διαχωρισμένα, απομονωμένα και στην υπηρεσία των εγώ μας, θα συνεχίζουμε να φανερώνουμε ασθένειες, ελλείψεις, απώλεια και δυστυχία…

.