Μεγαλώνοντας παιδιά

Είναι ο δυσκολότερος και ο σπουδαιότερος ρόλος που αναλαμβάνουμε ποτέ, είτε αισθανόμαστε και συνειδητοποιούμε την ευθύνη είτε όχι. 

Σιχαίνομαι τις συμβουλές και απεχθάνομαι τα άρθρα και τις διδαχές συγκεκριμένων πρακτικών «κάνε αυτό, μην κάνεις το άλλο» που έχουν ως βάση τους το φόβο και τις ενοχές. Απεχθάνομαι επίσης τις γενικεύσεις και τις κατηγοριοποιήσεις με ανάλογα συμπεράσματα – θεωρίες, από θεωρητικούς. Αντιθέτως, σέβομαι και δίνω σημασία σε προσωπικές διαπιστώσεις, απόψεις μέσα από τη βάσανο του προσωπικού βιώματος, που θεωρώ ότι είναι και ο μόνος δάσκαλος τελικά, ειδικά αν αυτό παντρεύεται με πληροφόρηση, έρευνα, αμφισβήτηση ιδεών και δεδομένων.

Σκοπός μου επομένως είναι να δώσω κάποιες σκέψεις, τροφή για σκέψη περισσότερο, που ο καθένας, ανάλογα με την διεύρυνση της συνειδητότητάς του, θα αξιοποιήσει ανάλογα.


Το να αποφασίζεις να μεγαλώνεις παιδιά και παράλληλα να έχεις αποφασίσει να είσαι συνειδητός άνθρωπος, αποτελεί διπλά δύσκολο εγχείρημα, που σε κρατά σε συνεχή επαγρύπνηση και εγρήγορση, ακόμα και όταν έχεις ανάγκη να ξεφύγεις ή να αποφύγεις.

Ο ρόλος του γονιού ξεκινά την ώρα της συνειδητοποίησης της σύλληψης (αν όχι πιο πριν). Κάθε απόφαση που παίρνεις από κει και έπειτα, επηρεάζει όχι μόνο εσένα αλλά και το παιδί, με τρόπους που η γραμμική συνειδητότητα αδυνατεί να αφουγκραστεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να σκέφτεσαι το κάθε τι προτού ενεργήσεις. Κάθε άλλο! Αυτός είναι ο τρόπος του φόβου και της άγνοιας, της αυτό-αμφισβήτησης και της ταύτισης με τις συλλογικές ιδέες και θεωρίες.

Κάθε στάδιο από τη σύλληψη και μετά είναι μοναδικό και σημαντικό για την εξέλιξη της σχέσεις σου με το παιδί αλλά και για τη διαμόρφωση του παιδιού ως προσωπικότητα. Δεν μεταφέρεται η «υποχρέωσή σου» ή η ανάγκη να είσαι συνειδητός, από το ένα στάδιο στο άλλο. Ό,τι πέρασε, πέρασε. Ό,τι έγινε, έγινε, για το ύψιστο καλό και των δυο σας.

Έχω φυσικά προσωπικές απόψεις για το κάθε στάδιο δημιουργίας, γέννησης και ωρίμανσης του παιδιού, τις οποίες όμως δεν θα παραθέσω εδώ, αλλά σε συζητήσεις, με όποιους επιλέγουν να συμμετέχουν, στον Κύκλο Σύνθεσης Εαυτού.

Σημασία δεν έχει να υιοθετήσετε δικές μου απόψεις ή οποιουδήποτε άλλου, αλλά να βρείτε τις δικές σας, να είστε σίγουροι για τον εαυτό σας, να ακολουθείτε πιστά και ακλόνητα τη δική σας εσωτερική φωνή… που πιο συχνά μπερδεύεται με το ένστικτο και τις κατώτερες ασυνείδητες ανάγκες σας.

Τα παιδιά είναι οι πιο ισχυροί καθρέφτες μας. Μας δείχνουν ωμά και καθαρά τον εαυτού μας. Λίγοι είναι έτοιμοι για μια τέτοια τεράστια πρόκληση, για αυτό και υπάρχουν ακόμα τόσα δυστυχισμένα, αποπροσανατολισμένα παιδιά, για αυτό και ως κοινωνία δεν έχουμε ακόμα αναγνωρίσει τη σπουδαιότητα της παιδείας, για αυτό και τα χειρότερα εγκλήματα στην ιστορία του ανθρώπου γίνονται εναντίον των παιδιών.

Εύχομαι περισσότεροι να συνειδητοποιήσουν αυτό το ιερό «καθήκον», να αναλάβουν συνειδητά αυτή τη θεία πρόκληση και να επενδύσουν, όχι στις υλικές και κοινωνικές παροχές προς τα παιδιά τους, αλλά στην πνευματική ανάπτυξη του εαυτού τους, διευρύνοντας τη συνειδητότητά τους, με σκοπό να απελευθερωθούν οι ίδιοι από τα δεσμά που αναπόφευκτα θα εισάγουν και θα δεσμεύσουν τα παιδιά τους, συνεχίζοντας τον φαύλο κύκλο της ύπνωσης της συνειδητότητας.

Έχει σημασία η απόφαση να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο.

Έχει σημασία πώς θα επιλέξεις να γεννηθεί.

Έχει σημασία η κάθε μέρα της ζωής του.

Έχει σημασία η κάθε πρόθεσή σου, πίσω από τις επιφανειακές «καλές σου προθέσεις».

Έχει σημασία να αμφισβητείς ΟΛΕΣ τις ιδέες σου.

Πολλά, όλα έχουν σημασία… αλλά πουθενά και ποτέ δεν μαθαίνουμε να βρισκόμαστε σε ειρηνική, αρμονική σχέση με τον ίδιο μας το νου, πουθενά και ποτέ δεν προετοιμαζόμαστε για τον σπουδαιότερο ρόλο της ζωής μας, ενώ εκπαιδευόμαστε να ασχολούμαστε με τυπικές και επιφανειακές πρακτικές, που προσφέρουν στην εικόνα μας.