Ένας ρόλος που επέλεξα, που υπηρετώ με αφοσίωση και πίστη, για όσο το θεωρώ αναγκαίο.
Αναγκαστικά, είναι ένας ρόλος που δεν φτιάχνει φιλίες, δεν προσφέρει φήμη ή πλούτο οποιουδήποτε γήινου, προσωρινού είδους, εξάπτει τους επικριτές, ξεβολεύει τους βολεμένους, θυμώνει τους γνώστες και φοβίζει τους δειλούς.
Με κάθε ευκαιρία, θα γκρεμίσω τα κάστρα, σε κάθε αφορμή θα προκαλέσω τα δεδομένα, με σκοπό να διευρύνω την οπτική, με σκοπό να ξεπερνάμε λίγο, λίγο τα φτιαχτά όριά μας.
Αυτό που με διασκεδάζει περισσότερο είναι οι προβλεπόμενες αντιδράσεις όσων αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και τη θέαση που θέλουν να βλέπουν. Αυτό με το οποίο γελάω (ενόσω έχω ήδη φύγει), είναι η προσπάθεια πολλών να με κατατάξουν κάπου, να μου δώσουν χαρακτηρισμό και συγκεκριμένη κατηγορία, για να αισθάνονται την ασφάλεια ότι «με έχουν καταλάβει». Αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι όλο και περισσότεροι δεν απειλούνται από τις διαφορετικές θεάσεις, τολμούν να αμφισβητούν, να διερωτούνται, χωρίς να αισθάνονται ότι χρειάζεται να κρατηθούν από κάπου.
Κάθε όριο είναι αναγκαίο να υπάρχει και κάθε όριο χρειάζεται τελικά να σπάει. Κάθε θέση είναι επιτρεπτή, χρήσιμη και προσωρινή, φτάνει να την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια. Κάθε πεποίθηση είναι βοηθητική, όσο είναι και περιοριστική - αν νομίζουμε ότι έχουμε βρει τη «μια και μοναδική αλήθεια», η οποία, παρόλα αυτά, παραμένει υποκειμενική.
Οι περισσότεροι από μας, περπατήσαμε τον δύσκολο δρόμο του πόνου για να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται αρχικά, τίποτα δεν είναι τόσο αβέβαιο όσο όλα αυτά για τα οποία ήμασταν τόσο βέβαιοι και τίποτα δεν είναι τόσο διαχρονικό και αμετάβλητο όσο η αλλαγή. Σήμερα όμως, χρειάζεται να προχωράμε «πιο γρήγορα», έχουμε τη γνώση να κάνουμε άλματα συνειδησιακά, αν εκμεταλλευτούμε τα εργαλεία που η αυτό-παρατήρηση μας προσφέρει.
Όχι, δεν χρειάζεται τόσος πόνος για να μαθαίνουμε. Είναι άλλη μια πεποίθηση που διατηρούμε ζωντανή. Όχι, δεν χρειάζεται να διατηρούμε μια θέαση μέχρι η ζωή να μας αποδείξει με κάποια κεραμίδα που θα μας ρίξει στο κεφάλι ότι χρειάζεται να μετακινηθούμε. Όχι, δεν χρειάζεται να παραμένουμε «πιστοί και αφοσιωμένοι» σε παρελθοντικές θέσεις μας από φόβο μήπως οι άλλοι μας απορρίψουν. Και πολλά άλλα «όχι»… που ο καθένας μας χρειάζεται να αμφισβητήσει με τον Εαυτό του.
Δεν χρειάζονται όμως ούτε οι χιλιάδες μέθοδοι που έχουν εφευρεθεί για να «απελευθερώσουν τον άνθρωπο» από τις αυταπάτες και τους περιορισμούς του. Δεν χρειάζονται οι «σχολές». Πολλά που έχουμε ορίσει ως απαραίτητα δεν χρειάζονται για να βγούμε από τα ατομικά και συλλογικά αδιέξοδά μας. Αλλά δεν εμπιστευόμαστε αρκετά τον εαυτό μας για αυτό.
Πολλοί θα σου πουν, «αν δεν ξέρεις αυτό, δεν ξέρεις τίποτα» ή «αν δεν έχεις διαβάσει το τάδε βιβλίο ή ακούσει τον τάδε δάσκαλο, δεν έχεις διαβάσει/ακούσει τίποτα». Η πορεία, που για κάποιους είναι ήδη παρελθοντική είναι γνωστή: προχωράς να μάθεις, να διαβάσεις, να ακούσεις, συμφωνώντας αρχικά ότι «δεν είχες διαβάσει/ακούσει τίποτα πριν από αυτό». Όλα φαίνονται μαγικά ξεκάθαρα, συναρπαστικά, θέλεις να τα ρουφήξεις όλα και να αφομοιωθείς. Το κάνεις. Μα υπάρχει ο κίνδυνος να χαθείς, αν δεν το αντιληφθείς…
Γιατί ό,τι κι αν διαβάσεις, ό,τι κι αν ακούσεις, όποια μέθοδο, δάσκαλο, βιβλίο ή πορεία κι αν ακολουθήσεις, πρέπει πάντα να φεύγεις, να εγκαταλείπεις, να αλλάζεις, ψάχνοντας τη μια και μοναδική πορεία που θα σε απελευθερώσει τελικά: την επιστροφή στον Εαυτό σου, τη δημιουργία της δικής σου πορείας, κανενός άλλου.
Σε κάποιες «επικίνδυνες» στροφές αυτού του δικού σου μονοπατιού, που αρχικά περιλαμβάνει πολλούς και πολλά, θα έχεις συχνά, για μοναδική σύντροφο: την κοινή σου λογική! Στέκει αυτό ή όχι; Ισχύει αυτό ή όχι; Πού δεν ισχύει και γιατί; Πώς είναι αλήθεια αφού δεν είναι διαχρονική; Μπορώ να το κάνω πράξη σήμερα; Γιατί όχι; Μπορώ να το καταλάβω ή αρέσει μόνο στ’ αυτιά μου;
Απλές, σχεδόν παιδιάστικες ερωτήσεις που σε οδηγούν όμως πίσω στον Εαυτό σου.
Αυτός ο άχαρος (κατά τ’ άλλα) ρόλος, προσφέρει σε αυτούς που ετοιμάζονται για κάποια μετακίνηση, που έχουν το κουράγιο να τολμούν την μετατόπιση. Εκεί που ο κατώτερος νους θέλει να σε πείσει ότι βρίσκεσαι σε αδιέξοδο ή ότι «κανείς δεν το έχει τολμήσει ποτέ αυτό» ή ότι «είσαι μόνος στις σκέψεις σου», κάποιες άλλες θεάσεις μπορούν να ανοίξουν δρόμο, να σε βοηθήσουν να στρέψεις το βλέμμα κι αλλού… να βρεις την ισορροπία και την αρμονία μέσα σου. Εσύ και μόνο εσύ θα την κάνεις ακλόνητη!
(Μαμά, είχες δίκιο… «πνεύμα αντιλογίας» έλεγες πως ήμουν. Είμαι ακόμα... είναι ρόλος που για πολλά χρόνια στο παρελθόν φόρεσα ως ταυτότητα και πόνεσα από αυτόν. Τώρα, τον επιλέγω συνειδητά... προσωρινά...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου