Πώς σκεφτόμαστε… με απλά λόγια

Έχοντας εστιαστεί υπερβολικά στο κατώτερο νοητικό, επιφανειακό συναισθηματικό, στην γραμμική κατάταξη και στην υπαρκτή, υλική πραγματικότητα καθώς και στις κατώτερες ιδέες που μεταμορφώνονται σε πεποιθήσεις, χρειάζεται να αντιστρέψουμε την πορεία αυτή, περπατώντας το δρόμο «απ’ έξω προς τα μέσα» ή «προς τα πίσω» (χωρίς να εννοούμε γραμμικά το χρόνο αλλά μάλλον από το υλικό προς το άυλο), για να αποκαλύψουμε την αλήθεια που ενυπάρχει στον καθένα μας, απελευθερώνοντας τον εαυτό μας από τα δεσμά της κατώτερης νόησης.

Ακόμα και διαβάζοντας το πιο πάνω απόσπασμα, μπορείτε εύκολα να αρχίσετε να σκιαγραφείτε τον τρόπο που σκέφτεστε. Όσοι είναι περισσότερο εστιασμένοι στην γραμμική, υλική, εγωική πραγματικότητα/τρόπο σκέψης, θα προσπαθήσουν να αναλύσουν το κείμενο, να απομονώσουν ξεχωριστές εκφράσεις ή λέξεις, αντλώντας μέσα από τις πεποιθήσεις τους σχετικά νοήματα ή προηγούμενες κατανοήσεις, με σκοπό να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν με αυτό. Μερικοί ίσως μπερδευτούν και έτσι εύκολα να το προσπεράσουν μη κατανοώντας οτιδήποτε. Άλλοι, μέσα από την ανάλυση, θα επιλέξουν κομμάτια τα οποία αναγνωρίζουν, απορρίπτοντας τα υπόλοιπα, δίνοντας στον εαυτό τους την εντύπωση ότι κατάλαβαν. Κάπως έτσι λειτουργεί – με προσωπικές εκφράσεις και διαφοροποιήσεις – η εξωτερική ή εγωική, γραμμική προσωπικότητα και νους.

Όσοι από σας είναι περισσότερο εστιασμένοι σε έναν πιο ολιστικό, σφαιρικό τρόπο σκέψης, θα το διαβάσουν ενιαία, «νοιώθοντας» το νόημά του διαισθητικά, χωρίς να εστιάζονται σε συγκεκριμένες φράσεις, προτάσεις ή λέξεις. Μάλιστα αν προσπαθήσετε να κάνετε το δεύτερο, τότε το νόημα ίσως σας διαφύγει και μπερδευτείτε στην ανάλυση των λέξεων ή φράσεων. Οι λέξεις που χρησιμοποιείτε για να περιγράψετε την εμπειρία είναι επίσης διαφορετικές από τον πρώτο τρόπο σκέψης. Θα πείτε κάτι σαν: «μου μιλάει μέσα μου», ή «ξέρω ακριβώς τι λέει χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω». Ίσως ακόμα να «ξυπνήσει» μέσα σας κι άλλες σκέψεις, φαινομενικά άσχετες ή σχετικές, εμπειρίες ανάλογες ή επακόλουθες της ανάγνωσης αυτής. Το κείμενο θα σας οδηγήσει σε επιπλέον κατανόηση, σε πιο προχωρημένη σφαιρική οπτική, ίσως ξεχνώντας και από ξεκινήσατε.

Όμως, και οι μεν και οι δε, ως επί το πλείστον, αγνοείτε τον ΤΡΟΠΟ λειτουργίας των δυο ειδών σκέψης, με αποτέλεσμα σπάνια να καταφέρνετε να επικαλεστείτε είτε τη μια είτε την άλλη, όταν τις χρειάζεστε και για συγκεκριμένες λειτουργίες. Και η αλήθεια είναι ότι ΚΑΙ οι δυο είναι απόλυτα αναγκαίες για την ομαλή λειτουργία του εαυτού σας, σε έναν κόσμο που είναι ΚΑΙ υλικός και άυλος ταυτόχρονα, ΚΑΙ ατομικός και συλλογικός, ΚΑΙ γραμμικός και διαχρονικός ή άχρονος, όπου όλες οι έννοιες, όλες οι πραγματικότητες, όλες οι λειτουργίες συνθέτουν ένα τεράστιο ευφάνταστο πάζλ του Εαυτού σας ή του Νου.

Διότι, είτε βρίσκεστε εστιασμένοι στον έναν τρόπο σκέψης είτε στον άλλον, χάνετε ένα μεγάλο μέρος του δυναμικού σας, της αλήθειας που ενυπάρχει σε όλες τις οπτικές, περιορίζοντας «επικίνδυνα» την αντίληψη αλλά και την κατανόησή σας.

Ο νους είναι μια ευρεία έννοια που συνήθως χρησιμοποιούμε καταχρηστικά, χωρίς να συνειδητοποιούμε το εύρος και τα διάφορα επίπεδά του. Κάποτε η λέξη γράφεται με κεφαλαίο, άλλοτε με μικρό. Η επιστήμη και η νευρολογία έχει διαφορετικό ορισμό από την κάθε πνευματική σχολή για αυτόν. Αντίστοιχα, η θρησκείες και η φιλοσοφία αντιλαμβάνονται διαφορετικά την έννοια του νου, όπως και εν τέλει, ο κάθε άνθρωπος έχει τις πολύ προσωπικές, ατομικές του καταγραφές για αυτό αλλά και κάθε άλλο θέμα/έννοια. Κάπως έτσι ξεκινά η Βαβέλ και οι πολλές διαφωνίες και αντιθέσεις.

Προσωπικά, προτιμώ να απλοποιώ όσο μπορώ τα πράγματα, να «κατεβάζω» σε πρακτικό επίπεδο ακόμα και την πιο πολύπλοκη έννοια, με σκοπό να κατανοήσω βιωματικά, να βάλω σε εφαρμογή ό,τι μπορώ να εφαρμόσω, να προκαλώ τα όρια του υποθετικού κόσμου που ορίζει η εκάστοτε θέασή μου...το ίδιο κάνουμε και με όσους δουλεύουμε μαζί. Προσπαθώ να μη χάνομαι σε θεωρίες και υποθέσεις αλλά να εστιάζομαι – μέσω της αυτό-παρατήρησης – σε ό,τι χρειάζομαι κάθε στιγμή να κατανοήσω, σε ό,τι εμπλουτίζει, ισορροπεί και ανυψώνει τη ζωή μου και τη ζωή όλων – αφού δεν είμαστε πραγματικά ανεξάρτητοι.

Δεν έχει καμία σημασία για μένα πια να ανταλλάσσουμε απόψεις, να συζητάμε θεωρητικά, γενικά και αόριστα αλλά να επιτύχουμε μια διαφορετική επικοινωνία που να είναι βιωματική/πρακτική, αν και ο όρος «βιωματικό» έχει επίσης παρεξηγηθεί και έχει καταντήσει εκτόνωση, επανάληψη, αυτόματη και επιφανεική λειτουργία που μας κρατά δέσμιους σε παρελθοντικές καταστάσεις και κλειστές πεποιθήσεις. Η βιωματική, αυτό-κυρίαρχη επικοινωνία είναι κάτι που οφείλουμε να εξασκήσουμε, να αναπτύξουμε καθώς μόνο αυτή μπορεί να μας προσφέρει, να μας ωριμάσει και να μας συνδέσει προσφέροντας ο ένας στον άλλον.


Όμως, όλα περνάνε από την κατανόηση του ΤΡΟΠΟΥ που σκεφτόμαστε, τα διάφορα επίπεδα του νου, το εύρως και το βάθος του σκέπτεσθαι.  Η αλαζονεία της εκπαίδευσης (ή προγραμματισμού) του εγώ μας, προτιμά να προσπερνά ό,τι μας δυσκολεύει, ό,τι αγνοούμε αλλά παράλληλα να θέλει άμεσα αποτελέσματα, όλες τις θεάσεις και όλες τις κατακτήσεις.