Η τέχνη της αφοσίωσης

Χαίρομαι για την ικανότητα μαθητών μου να ακούνε. Όλα τα άλλα είναι δικές τους κατακτήσεις.

Είναι μια ικανότητα που έχουν μόνο εκείνοι οι λίγοι που είναι αληθινά έτοιμοι να μετακινηθούν. Όχι προς εμένα, όπως γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά προς τον εαυτό τους, μαθαίνοντας να ξεχωρίζουν τις άπειρες φωνές μέσα τους.

Είναι διαδικασία. Και αυτή ακριβώς είναι που μ’ ενδιαφέρει να προσφέρω. Για τον καθένα έχει διαφορετικά μονοπάτια, διαφορετικούς κώδικες και τρόπους επιτυχίας.


Κάθε τόσο πλησιάζει ένας αληθινός μαθητής, που ξεχωρίζει από όλους τους άλλους, για την αγνότητα της ψυχής του και για την αυθεντικότητα της καρδιάς του. Πάντα καταφέρνει να μου προσφέρει ένα λόγο να συνεχίζω, ενώ παραμένω πιστή στον σκοπό μου, να τον οδηγήσω πίσω στον εαυτό του.

Η ετοιμότητά του τον καθιστά ικανό να προσπερνά τις λέξεις μου και να εστιάζεται στον πλούτο του δικού του εσωτερικού κόσμου, προσπαθώντας να βρει νόημα στις άπειρες εμπειρίες του και να αποκαλύψει, με κρυστάλλινο τρόπο, την αυθεντική δική του φωνή, πέρα από τη δική μου. Γιατί το νόημα βρίσκεται πάντα κρυμμένο πίσω από τις λέξεις...πολύ πέρα από το ορατό.

Δεν μαθαίνουμε να είμαστε πραγματικοί μαθητές, πουθενά στο μεγάλωμά μας. Έχουμε συνηθίσει να βάζουμε «ειδικούς» σε βάθρα, μόνο για να τους καθαιρέσουμε στη συνέχεια, με την ίδια ευκολία. Και όμως… σε έναν κόσμο γεμάτο παράδοξα, η απόλυτη αφοσίωση και η δέσμευση, στον «δάσκαλο» που επιλέγει η καρδιά (και μόνο) είναι απόλυτα αναγκαία για να αντικατασταθεί το πανίσχυρο εγώ. Μπορούν να ισχύουν και τα δυο ταυτόχρονα; Όχι μόνο μπορούν, αλλά ισχύουν πάντα, κι αυτό μπερδεύει τον γραμμικό νου που βιάζεται να κατατάξει και να αποκλείσει. 


Έχω μάθει να γελάω και να προσπερνώ τις αλαζονικές τάσεις μη αναγώρισης "δασκάλων", απλά και μόνο επειδή οι έτοιμες πεποιθήσεις που προσφέρει ο νους εμποδίζουν την κατανοηση της αληθινής έννοιάς του. Θλίβομαι και επίσης προσπερνώ την πλάνη της σύγχυσης που δεν βλέπει τις ίδιες της τις αντιφάσεις ("όλοι είμαστε δάσκαλοι") και την συχνή ομαδοποίηση (κάποιας συγκεκριμένης "σχολής"), τους οπαδούς (φανερούς και μη, αν και τίποτα δεν παραμένει κρυμμένο), τους πιστούς υποστηρικτές ενός ειδώλου.  Πόσο αλαζονική η τάση της "νέας εποχής" ότι "πρέπει να τα βρεις και να τα κάνεις όλα μόνος σου", ενώ δεν χάνει ευκαιρία να στήνει είδωλα, ούτε παραμελεί να ορίζει αρχηγούς.

Η πλήρης αφοσίωση στις μέρες μας (δεν θα μιλήσω για οποιαδήποτε άλλη εποχή γιατί δεν με ενδιαφέρει) είναι σπάνιο φαινόμενο και άκρως παρεξηγημένο. Φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τον εαυτό μας, ενώ τον έχουμε ήδη χαμένο. Τρομάζουμε στην ιδέα της εξάρτησης ενώ η ανεξαρτησία είναι ανύπαρκτη στη φύση. Τα πάντα έχουν διαστρεβλωθεί και ο νους μπερδεύεται ποιον και τι να πιστέψει.

Κι όμως η έννοια του αληθινού δασκάλου και μαθητή, μπρούν να ισχύουν μόνο μέσα από την απόλυτη ισότητα και ισάξιο σεβασμό του ενός προς τον άλλον. Άπειρα τα παραδείγματα καθημερινά, των ορισμένων "αρχηγών", "δασκάλων", "ειδικών" και "σοφών" κάθε τομέα της ζωής μας που όμως απέχουν φανερά από προσωπική τριβή, διαλόγους πραγματικούς μεταξύ ίσων, παραμένοντας μακρινοί και απόντες.


Γιατί η έννοια του "δακάλου" αλλά και η έννοια του "μαθητή" χρειάζεται να επανεξεταστούν και να επιλεγούν συνειδητά, στη σωστή τους βάση. Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή κατανόηση χωρίς τη σύνθεση και τη δημιουργία μας νέας, καινούργιας πραγματικότητας που περιλαμβάνει και τα δυο αλλά είναι και πολύ περισσότερα ταυτόχρονα....

Η κριτική είναι εύκολη και συνήθως βασίζεται σε μια γενικευμένη άποψη που πλανάται, βάσει «φυσιολογικού» και κοινωνικής τάσης. Το κλείσιμο των αισθήσεων, έστω κι αν φαίνεται να τις χρησιμοποιούμε παραμένει το μεγαλύτερο εμπόδιο της πραγματικής επικοινωνίας Ανθρώπων. Καθημερινά «σφάζουμε» τις διαφορετικές φωνές που απειλούν το στάτους κβο της παγιδευμένης μας συνειδητότητας. Κάτι που γίνεται σε παγκόσμιο, κοινωνικό, οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον αντίστοιχα, καθημερινά!

Χαίρομαι, και είμαι ακόμα εδώ, για εκείνους τους ελάχιστους (ακόμα) που έχουν την ικανότητα «ν’ ακούν». Ξέρω, ότι έχουν ήδη αναλάβει τη συνέχεια… Κάποιοι, θα με ονομάσουν απόλυτη, σκληρή, για άλλη μια φορά, μη κατανοώντας τις σκοτεινές διαδρομές της ψυχής τους.



............


Πολλές φορές τα άρθρα ξεπηδάνε ακριβώς εκεί που δεν τα περιμένω και σταματάνε όλες τις άλλες σκέψεις μέχρι να γραφτούν. Είναι μικρές καταγραφές ψυχής, που ίσως δεν έχουν τίποτα να πουν, ίσως μετακινούν μεγαλίθους, για τις ψυχές που «τυχαίνει» να τα προσέξουν…

Σ’ ευχαριστώ Μ.Σ. που είσαι μια τέτοια μαθήτρια. Η επιτυχία και των δυο μας είναι το ζωντάνεμα του δικού σου Εαυτού, μοναδικά, αυθεντικά... Η τιμή είναι δική μου!