Δυσλεξία: η παρανόηση

Πόσα άρθρα θα πρέπει να γράψω για τη δυσλεξία, ούτε κι εγώ ξέρω ακόμα. Σίγουρα δεν τα έχουμε πει όλα και σίγουρα δεν καλύπτονται όλα μέσα από άρθρα, όσα κι αν πούμε. Όμως ενόσω συνεχίζεται η παραπληροφόρηση, η πλήρης άγνοια για το θέμα, εδώ θα είμαι για να το συζητάμε… από διάφορες πλευρές, εκ νέου κάθε φορά.

Μαθησιακή δυσκολία, με πολλά συμπτώματα και χαραχτηριστικά; Δεν θα αναιρέσω κανένα αυτή τη φορά, ούτε θα αναφερθώ σε χαραχτηριστικά των ατόμων με δυσλεξία. Είναι αδύνατον να καταλάβουμε ό,τι δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε. Πρώτη αρχή!


Νομίζετε, ή μάλλον σας έχουν πείσει, να κοιτάτε ένα θέμα ανεξάρτητο από όλα τα άλλα, τεμαχίζοντας έτσι τη συνείδησή σας, που δεν αντιλαμβάνεται σφαιρικά (οι δυσλεκτικοί αντιλαμβάνονται σφαιρικά). Νομίζετε ότι το σύστημα της εκπαίδευσης, ο τρόπος που εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε, δεν έχει σχέση με τα άτομα που έχετε περιθωριοποιήσει (άθελά σας ή θεληματικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) και θέλετε να «διορθώσετε». Αλλά έχει, όσο κι αν εξακολουθείτε να μην το βλέπετε.

Θέλετε να αποκλείσετε κάποια καυτά ερωτήματα από τη σκέψη σας γιατί αδυνατείτε να τα απαντήσετε, συνεχίζοντας να βλέπετε «πρόβλημα» εκεί που θέλετε – και βολεύει – να το βλέπετε.

Τα πάντα στη ζωή μας είναι συμβολικά και συνδεδεμένα με ένα μαγικά τέλειο τρόπο μεταξύ τους (ικανότητα «δυσλεκτικών» να βλέπουν μοτίβα, νόημα σύνδεσης πέρα από τα φιανόμενα και τις λεπτομέρειες) αλλά συνεχίζετε να αντιλαμβάνεστε μόνο γραμμικά και μόνο αποσπασματικά. Καμία σύνδεση και κανένα νόημα δεν έχει η μια πράξη σας με την άλλη, τα λόγια με τη δράση σας, οι διάφοροι ρόλοι και η ολότητα της ζωής σας. Θύματα της υπερκατανάλωσης φαιάς ουσίας στη μια γραμμική πραγματικότητα που έχετε μπροστά σας και πιστεύετε ότι δημιουργείται ανεξάρτητα και έξω από σας (οι δυσλεκτικοί πλάθουν φανταστικούς κόσμους με αφετηρία την υπαρκτή και με διευρυμένη τη συνειδητότητά τους, βιώνονατας το καθετί αληθινά).

Αποξενωμένοι από τα συναισθήματά σας, θύματα του αριστερού ημισφαιρίου και της κοινωνικής κατήχησης, εκλογικεύετε τον εαυτό σας, προκαλώντας αμέτρητες ροπές στο Είναι σας. (Οι δυσλεκτικοί διαθέτουν βαθιά συναίσθηση, διαίσθηση και εμπάθεια την οποία έμαθαν να κρατούν για τον εαυτό τους ή να μην εμπιστεύονται). Εστιασμένοι αποκλειστικά στην επιφάνεια του νου σας, νομίζετε πως χρησιμοποιείτε της αισθήσεις σας, ενώ χάνετε το μεγαλύτερο μέρος των όσων συμβαίνουν. (Οι δυσλεκτικοί «διεισδύουν» στην πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις τους παράλληλα, συλλέγοντας πλήθος πληροφοριών που πρέπει να διαχειριστούν ενώ εσείς βιάζεστε).

Τις δύσκολες ερωτήσεις ακόμα τις αποφεύγετε…
Πριν, πολύ πριν από το θέμα του σχολείου (όπου «εντοπίζετε» τη δυσλεξία), έχετε ευθύνη ως γονείς:

Πόσο προγραμματισμένα σκέφτεστε;

Πόσο παγιδευμένοι είστε στον ίδιο σας το νου βλέποντας παντού πρόβλήματα, αδιέξοδα, περιορισμούς, έλλειψη κλπ;

Πόσο ασυνείδητα μεγαλώνετε τα παιδιά σας, διεκπεραιώνοντας απλά, μέσα από τις φοβίες σας;

Τι προσφέρετε σε αυτά, βοηθώντας την πορεία της ενσυνειδησίας τους;

Πόσα αλήθεια έχετε μάθει από το μικρά παιδιά σας αντί να έχετε αυτοδιοριστεί δάσκαλοί τους;

Πόσο αποτελεσματικά ακούτε τον εαυτό σας όταν μιλάει, εντοπίζετε την εσωτερική διαφωνία σας, εκφράζετε τα δικά σας αναπάντητα ερωτήματα στα παιδιά σας;

Πόση επαφή έχετε με το δικό σας δεξί ημισφαίριο, θέλοντας παράλληλα να «βοηθήσετε» τα παιδιά σας να ισορροπήσουν το αριστερό;

Πόσο κορόιδο έχετε πιαστεί στο σύστημα της εκπαίδευσης που σας θέλει να κυνηγάτε, μαζί με τα παιδιά σας, κούφια γνώση, βαθμούς, πτυχία και αμφιβόλου αποτελέσματος κατακτήσεις;

Πόσο πρόθυμοι είστε να «ακούτε» πραγματικά τα παιδιά σας, ακόμα κι αν δεν μιλάνε;


Πόση επαφή έχετε με την ολόητά σας για να κρίνετε το παρόν σας και των άλλων, να διαχωρίζετε το σωστό και το λάθος, το καλό από το κακό;

Πόσο έχετε αντιληφθεί ότι η μουσική, η τέχνη γενικότερα βρίσκεται στη βάση της ύπαρξής σας και ότι χρειάζεται να συνδεθείτε με την εσωτερική σας φωνή (που δεν είναι λεκτική) για να αντιληφθείτε το νόημα που κρύβεται παντού, μπροστά στα μάτια σας;

Τους ζητάτε – εμμέσως πλην σαφώς – ν’ απαρνηθούν αυτό που είναι για να γίνουν αυτό που θέλετε εσείς και το σύστημα (εκπαιδευτικό, κοινωνικό) που έχετε με άγνοια διαμορφώσει. Διερωτώμαι… πόσο πρόθυμοι είστε εσείς να γκρεμίσετε όλα όσα είστε, όλα όσα «γνωρίζετε» για να γίνετε κάτι άλλο, άγνωστο και ξένο σε ό,τι έχετε συνηθίσει;

Μπορεί να φαίνομαι και να είμαι καυστική, αλλά κάποτε θα πρέπει να ξεκινήσει, με κάποιο τρόπο, ένας ουσιαστικός διάλογος, έχοντας αποκτήσει την ικανότητα να ακούτε! Είναι κάποια ερωτήματα που οφείλουμε όλοι - ιδιαίτερα οι γονείς - να απαντήσουμε στον Εαυτό μας!


Περιμένουμε.... η ζωή περιμένει;